Met het interview in GC#116 van Lucrecia Dalt nog vers in het geheugen is ‘Syzygy’ (haar derde langspeler) een titel die verwijst naar de non-lineare poëtische wijze om diepte te geven aan samenlopen en tegenstellingen van tekst en beeld tijdens het creatieproces. Dit doet ze door zang in het Spaans, Engels en Catalaans door elkaar te gebruiken met daarbij flarden tekst en concepten van Walter Benjamin, Italo Calvino, Marcel Duchamp en Peter J. Carroll. Tijdens haar opnames liet ze ook klassieke films van Clouzot, Godard, Antonioni en Bergman afspelen terwijl ze de sfeer van haar muziek liet beïnvloeden door het verloop van de film. Het resultaat is een benevelde, zalige koortsdroom van filmische sferen en ondefinieerbare ambiguïteit die wellicht de nasleep is van de gepasseerde stofwolk uit haar vorige plaat ‘Commotus’. Op deze plaat schuifelt ze dichter naar haar labelgenote Julia Holter toe met wie ze afgelopen jaar heeft getoerd. Nog altijd heeft haar klank een zweem van experimentele shoegaze maar van een minimaler en elektronischer karakter dan voorheen. Haar fluisterende en zuchtende zang is cryptisch en meestal onverstaanbaar, al doet dat geen afbraak aan haar sterke geluidkunst. De composities zijn gevuld met microclimaxen en dat houdt de mysterieuze en broeierige sfeer juist zo intact. Waar ‘Glosolalia’ begint met hakkelende tonen, valt er over ‘Inframince’ een warm donker geluidsdeken om er in ‘Soliloquios’ afgenomen te worden met een melancholische basmelodie. ‘Vitti’ ademt een claustrofobisch Lynchiaanse sfeer terwijl in ‘Volavérunt’ de nervositeit zich langzaam ontvouwt. ‘Edgewise’ en ‘Murmur’ zijn donkere overbruggingen waar het magnetische veld van de Barcelonese metro hoorbaar is door de zoemende basgitaar. Afsluiter ‘Mirage’ is een bezielde compositie waar ze haar stem zuchtend uitspreidt over minimale beats. Een voortreffelijk en verslavend album dat om herhaalde speelbeurten vraagt en elke keer wat meer prijsgeeft.
Lees meer reviews in Gonzo (circus) #120