Hoe mooi de liedjes ook kunnen zijn, neofolk is in essentie een nogal beperkt genre. Instrumentarium (akoestische gitaren), stemming (mineur) en thematiek (de Apocalyps) zijn vast omlijnd, en de inherente nostalgie en bitterheid zijn niet de meest innovatieve grondhoudingen. KTAOABC’s Stef Heeren trapte niet in die val, en ontwikkelde de neofolk van zijn debuut ‘If The Sky Falls, We Shall Catch Larks’ naar een veel breder geluid, waarmee hij eerder Current 93 volgde dan Sol Invictus, zoals op het fraaie ‘The Nebulous Dreams’. Met dit nieuwe album neemt Heeren een volgende stap in zijn transformatie. Was de rol van elektronica op alle vorige KTAOABC-platen beperkt, voor ‘Weltuntergangsstimmung’ ging hij de studio in met, naast een elektrische gitaar, synthesizers en een oude drummachine als belangrijkste instrumenten. Het resultaat is een collectie liedjes die muzikaal refereren aan de gotische rock van The Sisters Of Mercy en The Cure, en de meer contemplatieve momenten van synthipopbands als O.M.D. In de slepende songs krijgt Heeren’s stem alle ruimte, en klinkt theatraler dan ooit te voren, waarmee hij doet denken aan Bauhaus-zanger Peter Murphy. Op een aantal nummers wordt de tweede stem verzorgd door An Pierlé. Het enige minpunt dat we kunnen noteren, is een zekere eenvormigheid in hoe de nummers klinken; blijkens de muziek die Heeren in het verleden maakte heeft hij een hoop in zijn mars, en het zou interessant zijn om hem al die stijlen te horen combineren. Overigens is er aan de thematiek niets veranderd, getuige ook de titel van de plaat. Heeren voorvoelt nog immer het einde van de wereld, en we kunnen er niets aan doen.