Kangding Ray is de enige nog boeiende artiest bij Raster-Noton. Hij dwaalt soms af en vindt dan onderdak bij Lucy’s Stroboscopic Artefacts. Het lijkt alsof hij daar liever kind aan huis wordt, maar iets lokt hem steeds naar zijn eerste broodgever. Je kan het Raster-Noton niet kwalijk nemen dat zij hun paradepaardje stevig vasthouden. Drie jaar na het overheerlijke ‘Or’ en enkele 12inches staat Kangding Ray weer paraat met een nieuwe plaat. Kangding Ray gaat gewoon verder op dat wat hij al deed. Hij zoekt ditmaal een evenwicht tussen de harde slopende beats en de bovenopliggende elektronische knispers, dreigementen en doldwarrelende melodieën. Het grolt en schreeuwt. Dan weer stuwt het geluid als een stroperige stroom lava de onrust. Het uit de meetkunde geplukte ‘Solens Arc’ is vier blokken muziek bestaande uit melodieën die soms alle samenhang verliezen en dan weer bezwijken onder de industriële technostompers van bijvoorbeeld ‘Evento’ en ‘Amber Decay’. Het is pure schizofrenie en angst. ‘Crystal’ dreigt. ‘The River (Reprise)’ sleurt. ‘Transitional Ballistics’ is de emotionele domper op de pret. De mond gesnoerd. Kangding Ray heeft zijn geluid dichtgesmeerd met fijngemalen gruis, werkend als een verstikkende isolatie op het moegetergerde oor. ‘Solens Arc’ is een heftige trip die soms beenhard op je inbeukt en je dan weer openscheurt. Het is absoluut vernietigend. De Italiaanse Lucy gaat met ongeveer dezelfde elementen aan de haal in zijn tweede plaat ‘Churches Schools And Guns’. Net als Kangding Ray werkt hij met gruis, tegen elkaar opbotsende melodieën, elektronisch geknetter. In plaats van technostompend aan het werk te gaan, houdt hij het liever allemaal wat meer bedeesd. Lucy wilt ravage aanrichten in je hoofd. Hij wil je denkbeeld opschudden en teert daarvoor welig op zijn tijdens het Zeitgeber-project opgedane extra inspiratie. Ook hij is dreigend en innemend, oncomfortabel zelfs, maar zonder dat hij brute kracht gebruikt. ‘Churchers Schools And Guns’ is hypnotiserend en verslindend. Het is een plaat die je wegsleurt uit de slaafse alledaagsheid, als een repetitieve aanmaning met het slepende ‘Catch Twenty-Two’ en het sjamaanse ‘Follow The Leader’. Het enige moment dat Lucy hedonisme oproept, is in het hardbeukende ‘The Illusion Of Choice’. Slaafs het ritme volgen. Zelden was in techno de ironie zo uitvergroot. Het plan van Lucy wordt steeds duidelijker. De genialiteit die hij aan de man brengt om via zijn idee van experiment en techno zijn roodgetint sociologisch en muzikaal essay te schrijven is bewonderenswaardig. Dit is de pure kracht van muziek, extra aangedikt door de songtitels en wederom een intieme blik in Lucy’s leefwereld.
www.kangdingray.com
www.stroboscopicartefacts.com
Lees meer reviews in Gonzo (circus) #120