Bram Devens is al bijna een decennium Ignatz. Met ‘Can I Go Home Now’ is hij ondertussen aan zijn zevende langspeler toe, gelimiteerde cassettes en cd-r’s even buiten beschouwing gelaten. Al vanaf het zelfgetitelde debuut in 2005 had Ignatz een heel eigen geluid. Op de volgende releases werd die sound – door de distortionmangel gehaalde en gedeconstrueerde lo-fi blues – verder uitgediept en geperfectioneerd. Dat blueselement zit nog steeds in ‘Can I Go Home Now’ – in het naar MV&EE ruikende ‘I Need A Good Night’s Sleep’ zit zelfs een vintage gitaarcadans – maar verder valt het vooral op dat hij zijn palet duchtig heeft uitgebreid met een arsenaal aan nieuwe en behoorlijk exotische kleuren. Zo drijft ‘Strange Way Ahead’ op een Chinees aanvoelend vioolthema en zijn de gitaren in ‘Certainty’ dusdanig met effecten bewerkt, dat het wel lijkt of je naar een oosters kamerorkest luistert. De glitchy loop in ‘My Love Is Dazed’ neigt dan weer naar Afrobeat en ‘A Hard Day’ hangt met zijn ratelende gitaartjes tegelijkertijd rond in Malinese én Indonesische sferen (denk: Sun City Girls rond een kampvuur). Ook opvallend: waar Devens zich vroeger indekte door geïmproviseerde non-teksten, sluipt er op ‘Can I Go Home Now’ hier en daar een volledig verstaanbare tekstflard naar binnen. Niet genoeg om een exegese van Ignatz’ gedachtewereld te schrijven, net genoeg om een extra gram ontroering uit te puren. Het absolute hoogtepunt is ‘She Gets All That She Wants’. Dat lied heeft nog alles van de ouwe Ignatz – de ruis, de mompel – maar is daarenboven een perfecte romantische popsong, met een uitstekend twangy gitaararrangement. Het had een door allerlei schimmels aangetaste outtake kunnen zijn van ‘Nashville Skyline’, Bob Dylans meest soulvolle langspeler, maar het staat dus gewoon op deze zevende van Ignatz, from Belgium.