De Glasgowse muziekgeschiedenis zal altijd bevolkt worden door veelal bleke, uitgeregende muziek van onder mee The Jesus And Mary Chain, Belle & Sebastian en Arab Strap. Of indiehelden Franz Ferdinand, Mogwai en Chvrches. Het is alleszins geen stad die je associeert met de bluesy jaren 1980, hardrock en stonerrock. Nochtans is dat zo’n beetje het circuit waarin het powertrio Holy Mountain actief is. Om je te oriënteren op de proto-metal en doom van Black Sabbath en Pentragram, zeker in in combinatie met primitieve driemansformaties als Blue Cheer en Grand Funk Railroad, moet je al van goeden huize zijn om nog iets relevants te vertellen te hebben. Dat gebeurt hier met overtuiging, een knallende productie en een schier eindeloze reeks riffs die het beste uit de hard-, space-, psych- en stonerrock verenigen. Kiest het trio het ene moment voor log slepende begrafenisritmes met zwaar bonkende drums en galmend spierballengerol – zoals in het titelnummer, dat vervolgens uitpakt met een vermorzelende oerriff -, dan wordt er hier en daar een versnelling hoger geschakeld, beland je van de wazige Hawkwindregionen plots in de opzwepende ritmes van een Earthless, de boertige biker metal van Orange Goblin of recht-voor-de-raapse riffrock die niet misstaan zou hebben op Harvey Milks vergeten hardrockklassieker ‘Special Wishes’. Muziek die gemaakt lijkt voor eindeloze jams, maar eigenlijk verrassend strak aan de leiband gehouden wordt, hier en daar enkel onderbroken voor korte adrenalinestoten als ‘Tokyo’. Uiteindelijk zal de wat ongemakkelijke zittende zang het voornaamste potentiële struikelblok zijn, maar na twee luisterbeurten klinkt ook dat helemaal vanzelfsprekend. Vet.
Lees meer reviews in Gonzo (circus) #121