Amper anderhalf jaar na ‘Wild Eyes’ staan Bert Dockx en zijn Flying Horseman er alweer met ‘Twist’, een plaat die nog beter, dieper en weidser is. De band is duidelijk een nog beter geoliede machine geworden, waarin elk groepslid een perfect functionerend radertje is. De plaat is bovendien dusdanig goed opgenomen dat je die inbreng ook hòòrt. Hoezeer we ook hielden van het zompige moerasgeluid van ‘Wild Eyes’, de kristalheldere sound van ‘Twist’ – dank aan producer Koen Gisen – doet de groep alle eer aan. Elke luisterbeurt ontdekken we weer een nieuw geluidje: versterkerruis, een druppel speeksel die de plofkap raakt, een hond (?) en subtiele synths… De aanschaf van een goeie koptelefoon is dan ook warm aanbevolen. Nog een opvallend verschil met ‘Wild Eyes’: de backing vocals van Martha en Loesje Maieu krijgen een veel prominentere rol toebedeeld. Het is een truuk zo oud als Leonard Cohen, maar Flying Horseman beheerst ‘m tot in de perfectie: terwijl Dockx’ grafstem (overigens zo precies opgenomen dat onze oren er bij momenten van gaan flapperen) de apocalyps preekt, cirkelen de etherische stemmen van de zusjes Maieu er als sliertjes rook omheen – nu eens troostend, dan weer ronduit angstaanjagend. Ook drummer Alfredo Bravo overtreft zichzelf op ‘Twist’: nu eens met een trage, tot op het bot gefileerde bossa-beat (‘Wheels’) dan weer met donderende oerwoudritmes, maar dan zo strak en subtiel gebracht dat het wel lijkt of Jaki Liebezeit aan de vellen zat (‘Memorial’, ‘Twist’, ‘Ghostwriter’). Als binnen vijf jaar een luxe-editie van ‘Twist’ gemaakt wordt, willen wij graag een extra schijf met alléén Bravo’s partijen. ‘Twist’ is een plaat die zich best als één lange luistertrip laat ondergaan, waarbij je na elk nummer weer naar adem zit te happen, en bij elke luisterbeurt openbaart zich een andere favoriete song. De laatste keer was dat het bloedstollende ‘Tied’ – een minimalistische tokkel, een synthdrone die geleidelijk overneemt, zacht klaterende houten percussie en Dockx die fluisterend de strijd met zijn demonen aangaat. Maar we hadden net zo goed het licht exotische ‘Ghostwriter’ kunnen noemen, de magistrale opener ‘t.m.l.’ of het epische titelnummer. ‘Twist’ is een plaat als een koortsdroom waaruit je niet wil wakker worden. De conclusie is even simpel als triest: met ‘Twist’ zet Flying Horseman het gros van de collega’s met een klets in het gezicht terug bij start. Al een geluk dat muziek geen competitie is.