Niets zo goed als een flinke economische crisis op zijn tijd. Tenminste, willen we spannende, urgente muziek te horen krijgen. Dat was zo eind jaren 1970, begin 1980 toen het geen toeval was dat punk en postpunk hun puistenkop aan het vuile raam kwamen tonen. Vandaag is er nog steeds niet veel reden voor jonge mensen om vrolijk te zijn. Geen werk, geen geld, geen perspectieven en opnieuw motieven genoeg om No Future op de muren te kalken. Postpunk was in grote mate een Brits fenomeen, waarbij Noord-Engeland een interessantere rol speelde dan het immer hippe Londen. Het was in steden als Manchester, Sheffield en Leeds waar het echte hart van de beweging klopte. Net als Gang Of Four, The Sisters Of Mercy of The Cassandra Complex destijds komt ook het jonge vijftal Eagulls uit Leeds. Al even grauw en donker als de voormalige industriestad (toen) klinkt hun debuut dat verder vooral gekenmerkt wordt door opruiende energie en explosieve, nihilistische woede. Roffelende drums, galmende gitaren, een (monotoon) schreeuwende zanger en een diep grommende bas: er is niet veel nodig om overeenkomsten te horen met Killing Joke, P.I.L. of recenter Iceage. Prijs voor potten breken en originaliteit krijgen ze niet, maar met bijtende nummers als ‘Nerve Endings’, ‘Tough Luck’ of ‘Possessed’ is het ongetwijfeld aangenaam stenen naar de politie gooien.
www.eagulls.co.uk
Lees meer reviews in Gonzo (circus) #121