Fingerpicking-gitarist Cian Nugent debuteerde in 2010 met het indrukwekkende ‘Doubles’. Al op die plaat liet hij het sobere sologeluid achter zich zoals we dat kenden van zijn live ep ‘Childhood, Christian Lies & Slaughter’ op audioMER, door het tweede stuk op de plaat met steeds meer instrumenten en partijen op te laten bouwen tot een zeer dynamische compositie. Op deze opvolger van ‘Doubles’ krijgt die band een veel prominentere rol, en zijn ze zelfs gepromoveerd tot in de artiestennaam. Het is een indrukwekkend clubje muzikanten dat Nugent heeft verzameld: zeven muzikanten, waarbij vooral violist Ailbhe Nic Oireachtaigh en drummer David Lacey positief opvallen. Zo’n enorme band leent zich uitstekend voor uitgesponnen, psychedelische jams, en dat is dan ook precies wat Nugent ons hier voorschotelt. Opener ‘Grass Above My Head’ blijft met zijn zes en halve minuut en toegankelijke folky break nog overzichtelijk. Het zeventien minuten durende ‘Double Horse’ meandert al wat meer daarna, en de grote ambitieuze klapper is voor slotstuk ‘The Houses of Parliament’ (23:25 klokkend), dat uit tenminste drie delen bestaat, waaronder eentje waarin Nugent zich een verdienstelijk zanger toont. Het woord ‘folky’ viel al, en veel van het materiaal doet dan ook aan de jams van Fairport Convention denken, met een flinke scheut Television, The Dirty Three en Frank Zappa ten tijde van ‘Hot Rats’. De plaat kookt zodoende bij vlagen over van het soort muzikaliteit dat sinds de jaren 1970 niet vaak meer te horen is: groots, dynamisch, ambitieus en schaamteloos virtuoos. Waanzinnig origineel is het allemaal niet, maar jongens, wat is het goed uitgevoerd. Zo blij werden we dit jaar nog niet vaak van een plaat.
Lees meer recensies.