Een kwartet uit Brooklyn, New York probeert met zijn debuut bands als Shorty, The Jesus Lizard en Pissed Jeans naar de kroon te steken. De paar voorgaande singles (al dan niet alleen digitaal verkrijgbaar) voorspelden heel veel goeds, wilds, gedreven, jong en chaotisch. Opener ‘Body Parts’ zet de band meteen in de kijker en verantwoordt tegelijk bovenstaande referenties. ‘Goes Black’, dat er onmiddellijk na komt, overtuigt ons helemaal. Dit is een band om in de gaten te houden, eentje die snel in onze contreien enige podia onveilig mag komen maken. Twee adrenalinebommetjes zijn uiteraard niet voldoende om een debuut onvergetelijk te maken. Elf liedjes staan er op de plaat, die niet eens een half uur duurt. En wat Big Ups eveneens siert, is het feit dat ze absoluut niet elke keer hetzelfde trucje toepassen. ‘Justice’ en ‘Grin’ tappen uit een iets rustiger noiserockvaatje. ‘Wool’ begint ietwat traag en zeurderig, om stilaan uit te groeien tot een hemelse en verslavende punkrocker. ‘TMI’ is net zo gedreven als The Jesus Lizard, met Joe Galarraga in een glansrol. Hij is net zo gedreven als David Yow, net zo gek en geniaal. De laatste vijf songs laten horen hoe een combinatie van noiserock en punkrock hoort te klinken. Het geheim van de frisse sound van Big Ups is misschien dat elk van de vier opgeleid is met een ander instrument dan ze in deze band hanteren. Zo wordt het voor de vier jonge snaken een extra uitdaging om helemaal loos te gaan. ‘Eighteen Hours Of Static’ zorgt er in elk geval voor dat we de naam van deze band in ons geheugen hebben geprent en zeer zeker hun volgende plaat met veel nieuwsgierigheid en hoge verwachtingen tegemoet zien.
Lees meer reviews in Gonzo (circus) #120