De nieuwe plaat van het uit Sheffield afkomstige 65daysofstatic is er weer eentje om heerlijk bij weg te dromen. De band is actief sinds 2001 en maakt sindsdien een gestage evolutie door. Die is nooit echt radicaal, al is er alsmaar minder sprake van pure postrock of mathrock. Andere invloeden deden doorheen de jaren hun intrede, waarvan de meest verwonderlijke invalshoek het dancegenre bleek te zijn. Dat was duidelijk op het voorgaande album ‘We Were Exploding Anyway’ uit 2010 en nog meer op de ep ‘‘The Distant And Mechanised Glow Of Eastern European Dance Parties’ uit 2008. Ondertussen kwam de soundtrack ‘Silent Running’ uit (2011, voor de uit 1972 daterende SF-film met de gelijknamige titel) en lijkt de band toe te geven dat dance toch niet echt is wat ze willen blijven maken. Het is niet dat de beats en de elektronica nu plots helemaal zijn verdwenen. Ze nemen gewoon geen prominente plaats meer in. Daarvoor in de plaats komen veel ingetogen stukjes piano, een paar postrocknummers (‘Heat Death Infinity Splitter’, ‘Blackspots’) en een uitermate meeslepend ‘Sleepwalk City’. Op ‘Prisms’ horen we minimale bliepjes die de neerslag van hun SF-soundtrack combineren met beats en een vleugje postrock. Het album is divers qua insteek en klinkt toch behoorlijk coherent, al kabbelt het soms net een beetje teveel, mede doordat de sfeer eerder meditatief en ingetogen is en blijft. Intiem en introvert gaan de heren te werk, om uiteindelijk in het afsluitende ‘Safe Passage’ toch behoorlijk bombastisch uit de hoek te komen. Een kraker staat er niet op, dat was niet de bedoeling. Deze plaat is er eentje die in zijn totaliteit moet worden beluisterd om de impact echt te laten inwerken. Fragmentarisch luisteren is af te raden om de schoonheid echt te laten inwerken.