Damien Jurado begon zijn solocarrière met het uitbrengen van cassettes op zijn eigen cassettelabel Casa Recordings. Dat was ergens midden jaren 1990. Zijn eerste volwaardige album kwam uit in 1997 op het in zijn thuisstad Seattle gevestigde bekende label Sub Pop. Hij toonde zich in zijn teksten als een observator die rake beschouwingen maakt bij de menselijke natuur. Bespiegelingen die we ook kennen van betreurde artiesten als Nick Drake of Elliot Smith. Na een tiental jaar laat hij de luisteraar nu ook toe in zijn eigen wereld. Een wereld waarin veel gebeurde de laatste jaren. Alleszins voldoende om er een plaat over te maken. Zijn huwelijk liep na dertien jaar op de klippen. Een moment van introspectie was aangebroken. Omdat alle emoties goed moeten zitten voor zo’n album werd er samen met bandleden Eric Fisher en Jenna Conrad bijna een vol jaar aan gewerkt. Een plaat waarop vooral die laatste zich als de perfecte backingvocaliste laat horen. Haar stem past perfect bij de heldere doch duistere stem van Jurado. Het album valt mooi uiteen in twee delen. In eerste deel horen we de meer rockende kant van Jurado. Een muzikale kant van hem die we nog niet kenden van zijn vorige platen en die ons wel bevalt. Het tweede deel klinkt bekender in de oren. Mooie, folky songs die diep kerven in het hart. Mooie plaat van een man die eigenlijk een groter publiek verdient.