Catharsis In Crisis is het derde deel in de zogenaamde Lost Light Trilogie van de band rond weirdo Arrington De Dionyso. De bezetting van de band wisselt voortdurend, naargelang de muzikale omlijsting die de man nodig acht. Zo drumden eerder al Phil Elvrum (Microphones) en Jamie Peterson (van Curtains, een zijproject van Deerhoof) bij de band. Net als op alle vorige platen vermijdt Old Time Relijun ook nu weer de platgetreden rockpaden en gaat de groep eigenzinnig zijn eigen weg. Dat de opgewekte surrealistische wereld, waarbij taal en ritme voortdurend met elkaar in de clinch gaan, niet steeds makkelijke muziek oplevert, zal Arrington De Dionyso worst wezen. Excentriek is eigenlijk een perfect woord om de muziek van deze band, en zeker van dit werkstuk, te omschrijven. De zang klinkt nogal eens als een kruising van Mark Stewart en David Thomas en ook muzikaal zijn lijnen te trekken naar The Popgroup en het vroege werk van Pere Ubu, maar net zo goed de dwarsheid van The Fall. De saxofoonuithalen doen dan weer denken aan James Chance And The Contortions. Referenties die we hier niet zo snel bovenhalen. Niet dat Old Time Relijun het daarbij houdt trouwens. Net zo goed duikt een surfinstrumentaaltje op of gaat Arrington De Dionyso in het Spaans tekeer (Veleno Mortale). Van een band die een kortverhaal van Jorge Luis Borges naar een lied kan vertalen (Circular Ruins) kunnen we natuurlijk alles verwachten. Noise-blues is misschien een mooi hokje om deze plaat in te plaatsen. Calvin Johnson (labelbaas, Beat Happening, Dub Narcotic) slaagde erin om de plaat net genoeg op te poetsen om ze goed te laten klinken maar toch de gecreëerde chaos in zijn waarde te laten. Steve Fisk hielp daarbij een stevig handje en zie, de combinatie van de drie werkt wonderwel.