Hoeveel idioot tumult er momenteel ook wordt gemaakt rond de verkiezing van de zogenaamde Belangrijkste Belg, laten we de dromers in die schertsvertoning alvast met een gemeen harde klap tegen hun zultkop wakker slaan. Als we het hebben over de Belgische muziek van de afgelopen kwart eeuw, dan is er maar één band die echt als belangrijk en bijgevolg als relevant kan worden omschreven. En dat is tot nader nog steeds Front 242 en dus niet dEUS, Novastar of godbetert Ks Choice. Of kennen jullie zoveel andere Belgen die eigenhandig aan de wieg staan van een nieuw genre (Electronic Body Music)? Of cruciaal zijn geweest in de ontwikkeling van techno en house? Front 242 was bovendien zowat de enige Belgische groep die begin jaren negentig in elke deftige Amerikaanse platenzaak lag. En dat is sindsdien niet echt veranderd. Aanvankelijk compleet verguisd door de media, met de toenmalige BRT op kop, slaagde het Brusselse viertal er vervolgens als eerste en enige Belgische band in om een plaats af te dwingen op de affiche van het Lollapolooza-festival van 1993. Die zomer deelden ze het podium met onder meer Rage Against The Machine en Tool. En dan vergeten we nog het belangrijkste, namelijk een lijst baanbrekende, telkens weer innoverende albums: Geography (82), No Comment (85), Official Version (87), Front By Front (89) en Tyranny For You (91). Met het tweeluik Up Evil (93) en Off (idem) en het remixaddendum Mut@ge.Mix@ge (95) waarop Underworld, The Orb en The Prodigy maar wat graag hun diensten aanboden, ging ook de Amerikaanse markt massaal voor de bijl. Vanaf 1994 is de fut er wat uit en de inspiratie verdwenen. Het lijkt of Patrick Codenys, Daniel Bressanutti, Richard 23 Jonckheere en Jean-Luc De Meyer zijn ingehaald door een nieuwe generatie elektronische muzikanten. Autechre en Atari Teenage Riot dicteren op dat ogenblik de wetten. Front 242 verdwijnt stilaan uit de schijnwerpers. Door oud werk in een nieuwe technodwangbuis te dwingen, verbazen ze op het Dourfestival van 1997 opnieuw vriend en vijand. De meeste nummers, inclusief knallers als Headhunter, Body To Body of Im Rhythmus Bleiben, zijn haast onherkenbaar gemodificeerd. Een concert is niet langer een commandoraid, maar evolueert meer en meer in de richting van een rave. Maar het werkt: steeds meer mensen ontdekken het viertal. Gevolg: er komt eindelijk geld in het laatje. Dat tijdperk wordt voor het nageslacht geregistreerd op Re:Boot dat live-opnames bevat die in 97 en 98 werden gemaakt in Brussel en Kortrijk. Nieuw studiowerk blijft ondertussen jarenlang uit en waar vroeger elke show uniek en dus verrassend was, lijkt Front 242 anno 2004 te zijn terug gevallen tot een eenduidige en makkelijk te herhalen formule. Wat blijft, is hun energie en de tijdloze kwaliteit van bepaalde nummers, maar de magie is definitief verkwanseld. Live is elke vorm van verrassing weg. Steeds weer dezelfde nummers prijken op de playlist, een kleine wijziging nu en dan buiten rekening gehouden. In 2003 verschijnt dan uiteindelijk een nieuw album (Pulse), voorafgegaan door een ep (Still & Raw). De bui is dan niet langer regen. Het regent stront. Het verdict is, kortom, ronduit pijnlijk. Niet alleen verschijnen de releases op het obscure XIII Bis uit Parijs; ze zijn nagenoeg onvindbaar. Wat te horen valt, is ook niet meteen een reden tot jubelen. Halve ideeën worden versmoord in een bad van belegen acid (!) en big beats. Her en der duikt een flard kwaliteit op die doet denken aan weleer, maar globaal is het kalf nu definitief verzopen. Dat wordt ook nogmaals duidelijk op Catch The Men, een dvd met daarop het integrale concert dat Front 242 vorig jaar in augustus gaf op de sympathieke en steeds beter wordende Lokerse Feesten. De set is een beetje door elkaar gehaspeld en met het ondermaatse Together wordt er even teruggeblikt naar Pulse. Voor de rest is het business as usual: veel energie, een uitzinnig publiek, een verbluffende lichtshow, twee rondhuppelende mannetjes en opzwepende nummers als Happiness, Welcome To Paradise of Punish Your Machine bovenop de hierboven vermelde stampers. Maar dat alles kan niet verhullen dat de lont uit het kruitvat is. Zelfs een geïrriteerde Richard 23 die het publiek uitdaagt nadat iemand een projectiel naar zijn kop heeft geknikkerd, kan hier thuis op niet meer rekenen dan wat meewarig geschud met het hoofd. Front 242 lijkt dezelfde weg te zijn opgegaan als The Prodigy en we weten allemaal hoe het die Britten is vergaan. Jammer en pijnlijk om je helden zo kopje onder te zien gaan.
Al even doodlopend is de éénrichtingsstraat waarin Neon Electronics zich beweegt. Helaas want niemand minder dan Dirk Da Davo, de creatieve helft van The Neon Judgement, zit hier achter. De belegen mix van bigbeat, electro en stereotype 4/4 techno plus de input van onder meer Mnemonic en Implant kunnen hier niets aan veranderen. En overbodige bewerkingen van eigen klassiekers als TV Treated of The Fashion Party al helemaal niet.