Deze ‘Cantos De Lisboa’ is alweer de elfde editie van de ondertussen gerenomeerde FRKWYS serie. De meest illustere van de reeks platen op het RVNG Intl. label was wellicht de samenwerking van Sun Araw en M. Geddes Gengras met The Congo’s, maar het label koppelde bijvoorbeeld ook al Blues Control aan Laraaji en David Borden aan James Ferraro, Samuel Godin, Laurel Halo en Daniel Lopatin. Voor nummer elf werd Steve Gunn (lees het interview in GC #120) naar Lissabon gestuurd om aldaar samen met exoticaveteraan Mike Cooper aan de slag te gaan. Nu is Gunn sowieso een man die met kop en schouders boven de hedendaagse fingerpicking lichting uitsteekt, en ook Cooper – sinds 1969 een veertigtal platen onder de arm – is niet van de minsten. Het hoeft dan ook geen verwondering te scheppen dat het resultaat van de samenwerking niet zomaar een gauw bij elkaar gespeeld tussendoortje is. ‘Cantos De Lisboa’ is een atypische fingerpicking plaat, waarop de Gunn en Cooper hun americana en exotica mooi laten versmelten met voorzichtig geluidsexperiment. Al van bij de openingstrack, de ontzettend mooie atmosferische gitaarmijmering “Saudade Do Santos-o-Vehlo” is duidelijk dat Gunn en Cooper in hun gitaarpartijen tegelijkertijd met elkaar rekening houden, maar toch graag hier en daar een prikje uitdelen om de collega bij de les te houden. “Song For Charlie” is dan weer een noisy lappendeken van feedback en café-conversaties. Een enkele keer houden Cooper en Gunn het bij traditionele americana, zoals in het bij Charlie Patton betrokken, op een drone gezette en mooi door Gunn vertolkte ‘Pony Blues’. De invloed van Lissabon is nooit heel letterlijk, maar hier en daar duiken klanken op die aan de zo befaamde fado doen denken, zoals in ‘Lampedusa 2013’, waarin Gunns stem lichtjes naar Robert Wyatt neigt. Uitstekende plaat, en over tien jaar ongetwijfeld een mijlpaal in het oeuvre van zowel Gunn als Cooper.