De compleet introverte blues van Ignatz komt uiteindelijk voort uit de Belgische zanger/gitarist Bram Devens, die zijn vijfde album uitbrengt op het Finse Fonal Records. Dat label heeft een naam hoog te houden met totaal naar binnen gekeerde, maar vaak pijnlijk eerlijke en haast altijd interessante lo-fi singer-songwritermuziek of elektronica. Ignatz verwijst naar de Krazy Kat comics van begin jaren ’10 van de vorige eeuw, waarin dat karakter het vervelende anarchistische muisje speelde dat altijd maar bakstenen gooide naar de verliefde en maar niet begrijpende kat. Het leven als niet aflatende bron van misverstanden en onafwendbare gebeurtenissen… Precies waarin de blues van Ignatz in geworteld is, en tot mooie wasdom is gekomen. Hierbij is niet een kromgetrokken plantageslaaf betrokken die – murw gebeukt door het leven – zijn onbegrijpelijke ellende uitschreeuwt en uit de gitaar ranselt, maar Bram doet daar uiteindelijk niet voor onder. Het leed en de pijn worden hier prachtig door hem vertolkt, genieten van andermans ellende neemt hier sorry Bram echt een hogere vlucht.