Nog voor de zomer moet het derde album verschijnen van Mastodon. Dat zal voor het eerst gebeuren op een major, namelijk Warner. De verwachtingen zijn dus hooggespannen. Dan zal blijken of ze inderdaad zullen uitgroeien tot de Metallica van hun generatie. In tussentijd probeert Relapse ons zoet te houden met Call Of The Mastodon, een negen nummers tellende geremixte en geremasterde compilatie met daarop hun allereerste opnames enerzijds; en een fantastische, ruim drie uur durende dvd anderzijds. Call Of The Mastodon bevat naast de vijf nummers die in 2001 verschenen op hun minidebuut Lifesblood ook vier die de ep destijds niet haalden. Zij vormen samen een duidelijke indicatie van wat later zal volgen op grensverleggende albums als Remission (02) en Leviathan (04). Al in de meest embryonale fase is te horen tot wat hun ingenieuze mix van metal, hard/stonerrock, hardcore, grindcore, freejazz en progrock later zal leiden. Dit overzicht is bijgevolg niets minder dan een essentieel hoofdstuk in het Mastodon verhaal. Ook op het podium doet Mastodon zijn naam alle eer aan. Eindeloos toeren heeft de band omgevormd tot een geoliede metalmachine. De grootste verdienste van The Workhorse Chronicles is dat het die evolutie accuraat, eerlijk en geloofwaardig in beeld heeft gebracht. Alle 28 nummers die de band ooit live gespeeld heeft, staan er op, netjes verspreid over hun ganse carrière. Van het prille begin toen ze nog met vijf waren tot hun recentste veroveringstochten. Drie videos (March Of The Fire Ants, een ongecensureerde versie van Iron Tusk en Blood And Thunder), openhartige interviews met alle bandleden plus grappige en onnozele privé-opnames gedraaid on the road ronden het geheel af. (www.mastodonrocks.com)
Op de eenmalige editie van het progressieve Europese hardcorefestival Riotfest in 2004 liet het Duitse collectief The Ocean een ijzersterke indruk achter. Ze stelden er toen Fogdiver voor, een opmerkelijk album vol instrumentale post-hardcore die weliswaar schatplichtig was aan Neurosis, Isis en Cult Of Luna, maar door intensief gebruik van industriële percussie en zelfs slijpschijven toch voldoende eigen smoelwerk toonde. Opvolger Fluxion hebben we gemist en nu is er Aeolian, hun eerste voor het grote Duitse Metal Blade. Al na tien seconden wordt duidelijk dat Aeolian stukken harder klinkt; en dat ten koste van de vroegere typerende orkestrale soundscapes. The Ocean kiest, onder meer door het afwisselend geschreeuw en gebrul van zes verschillende (gast)zangers, ondubbelzinnig voor een metalcoregeluid. Niet langer Neurosis, maar veeleer Meshuggah, Converge, The Dillinger Escape Plan of Mastodon dicteren de nieuwe richting. En dat is jammer want met albums van dit soort bands kan een supermarkt worden gevuld. En daar kunnen gastbijdragen van onder meer Tomas Hallbom (Breach), Nate Newton (Old Man Gloom, Converge) en Sean Ingram van Coalesce helaas niets aan veranderen.