Opvallen doe je niet langer door pakken informatie in te sluiten bij je release. Hou het karig. Een wit schijfje met in een door machines-gegenereerd lettertype je naam en albumtitel. Meer info is er niet. De muziek moet het verhaal maken. Het schijfje verdwijnt in de enorme stapel omdat het niet opvalt. Tot je het in de cd-lader schuift. De eerste schuchtere beats, klokvast, klinken veelbelovend. Verrassend strak analoog. Zijn machines digitaal of niet? De derde track is Pong op drugs. De eentonigheid van het allereerste videospel opgefleurd door een haperende cassettebandje. Het is slechts een impressie. De beats hakken in terwijl de achtergrond uit zijn ritme wordt gerukt. Het is machinaal dansen, onze rotors gesmeerd. By Machines for Machines loopt verder. Het verdwijnt even in de achtergrond en davert in het acht-minuten durende vijfde track als een lustig house-deuntje voorbij. Ergens davert een baslijn, maar de melodieën springen prominenter in het rond. Huppelend en vrolijk, soms te schel en vermomd in een vervelende loop. Het basgeluid wordt opgetrokken op het zevende nummer. Het gehuppel is in de subwoofers vastgelopen. De deining is verstropt, neemt je vast en kittelt je aandacht. Op en neer gaat die bij By Machines for Machines. De mening over het plaatje is wispelturiger dan de vibe die het uitstraalt. De bassen zijn intussen in conflict. Made on Machines wordt een beetje gevaarlijk. De dans neemt de machinale drug over.