Een cd wordt vernoemd naar een regel van een gedicht. Uit één van de meest populaire romantische dichtbundels van de twintigste eeuw, van een nog jeugdige Pablo Neruda. Wordt daarmee het gedicht de achtergrond waartegen de cd te horen is? Is het mijn eigen cognitieve opmaak die zon behoefte heeft aan een integrale Gestalt dat zij mij een éénheid doet ontwaren van titel en klankschap, van de verschillende stukken onderling, van de verschillende elementen waaruit de stukken bestaan die op geen enkele wijze aan enige auctoriale intentie kan worden gerelateerd? Of is een dergelijke intentie, op zijn minst de suggestie ervan, er (juist) wel ook al was het enkel als reflectie op deze algemeen menselijke cognitieve modus operandi? Opmerkelijk is het openingsstuk, het rauwe product van een gitaar en een distortionpedaal dat zich wars toont van ieder vorm van romantiek. Is dit een statement bedoeld om speculaties over de betekenis van de cd-titel te ondermijnen? Of is dit juist het eerste moment van een gebeuren dat met de titel is benoemd? Niettegenstaande het elementale sonische palet naast een gitaar (inclusief delay + distortion) figureren nog sinusgolven en opnames van stromend water zijn de vormverschillen tussen de stukken groot. De zeer suggestieve titels brengen echter weer expliciet verschillende dwarsverbanden aan. Het cliché is hier in overtreffende trap van kracht dat het geheel meer is dan de som der delen. Het uiteindelijke complex aan elementen dat is ingezet, zowel literair als sonisch, evoceert niet alleen een scala aan potenties en mogelijkheden dat in verschillende constellaties verschillende hermeneutische perspectieven aan zichzelf ontsluit. De esthetische apperceptie als zodanig wordt hiermee verrijkt met een moment van reflectie dat voor één ogenblik de hoorder tot medeschepper maakt in het geheel.