Het Amerikaanse Ground Fault heeft een handige manier om (potentiële) kopers te assisteren bij het maken van (moeilijke) keuzes. Het labelaanbod is namelijk opgesplitst in drie series: I (Quiet), II (Medium) en III (Loud). Ambient, musique concrète en elektro-akoestische muziek vormen het eerste deel. Het tweede focust op drones, soundscapes, atmosferische releases en dies meer. Noise, power electronics en alles wat hard en extreem is, vindt onderdak in het derde luik. Het label heeft ondertussen al heel wat releases uitgebracht, onder meer van Daniel Menche, Bastard Noise, Jazzkammer, Contagious Orgasm en KK Null. Dat dit onderscheid bij momenten arbitrair, kunstmatig of zelfs onmogelijk te maken is, wordt ongewild bewezen met Buried On Bunker Hill dat foutief tot de eerste categorie werd toegekend. Erik Hoffman, de man achter Ground Fault, neemt zelfs de moeite om zich hiervoor te verontschuldigen op het prima www.groundfault.net. Hoe dan ook, echt belangrijk is dit allemaal niet. Wat telt is de muziek en die is op Buried On Bunker Hill zelfs ronduit uitstekend. Bij ons zijn Nels Cline (gitaar, electric autoharp, effects en loops) en Devin Sarno (bas, effecten) niet zo bijster bekend, maar als we u vertellen dat de eerste regelmatig musiceert met onder andere Mike Watt (fIREHOSE), Thurston Moore (Sonic Youth) en Zeena Parkins dan moet ook uw nieuwsgierigheid zijn geprikkeld. Samen opereren ze sinds 94 voornamelijk live, daarbij steevast improvisatorisch. Vier jaar later verscheen een eerste cd (Edible Flowers) en vijf jaar later is er nu eindelijk een opvolger. Dit album bestaat uit vier geluidsbrokken, alternerend tussen donkere (gitaar)drones, experimentele ambient, noise en van ritmes verstoken postrock. Buried On Bunker Hill zal bijgevolg moeiteloos appelleren aan fans van Flying Saucer Attack, Labradford, House Of Low Culture, Final, Mandible Chatter, of het onvolprezen Sabers. Eveneens schijnbaar van buitenaardse komaf zijn de elf ijle, minimalistische ambientstukken van het Zweedse Dead Letters Spell Out Dead Worlds. Achter dit project schuilt de in Gothenburg residerende Thomas Ekelund. Zijn voorliefde voor musique concrète, veldopnames en daaruit gedestilleerde drones manifesteert zich in een onwezenlijke geluidstrip die lijkt te veranderen naargelang de stemming van de luisteraar. Donker en dreigend het ene moment; speels en licht het andere. Muziek die een passend tijdstip en locatie vergt.