In het grijze 1994 ontstond Bugged Out/Bugged In als het tweewekelijkse avondje uit van het Britse muziekblad Jockey Slut. Op de openingsavond stonden LFO, Autechre en Mark Broom op de affiche. James Lavelle was er ook en eindigde zijn set met de houseklassieker anthem heet zoiets in dancemiddens
Promised Land van Joe Smooth. Tien jaar later is Bugged Out uitgegroeid tot een fenomeen dat zichzelf in stand houdt, niet in het minst door het creëren van mythes, één van onze favorieten: toen peetvader Juan Atkins voor de derde keer op rij afzegde werd zijn fee opgebruikt om alle aanwezigen van drank te voorzien. Atkins was nooit te gast op Bugged Out. Anderen wel, te noteren Dj Hell, Dave Clarke, Green Velvet, landgenoten Glimmer Twins en nog een trits andere jonge en eeuwig jonge draaitafelknutselaars. Opvallend aan Bugged Out is dat de programmatoren razendsnel inpikten op de nieuwste rages. Bugged Out zorgde er mee voor dat breakbeat in Engeland, haast enkel in Engeland, vaste voet aan grond kreeg. Anno 2005 staat Bugged Out voor elektro. Na Felix Da Housecat, Jon Carter en Ivan Smagghe mogen nu ook Erol Alkan en Damian Lazarus hun favorieten aan elkaar rijgen. Erol Alkan, een man die faam maakte met zijn anarchistische djsets Alkan opende ooit zijn set met Sweet Child O Mine van Guns N Roses en eindigde, langvoor het hip was, met Kylie kan hier niet overtuigen. Ondanks een degelijke tracklist blijft hij teveel hangen bij uitgemolken klassiekers, Rocker van Alter Ego op kop, en slaagt hij er niet in om zijn set avontuurlijk en boeiend te houden. Een overdaad aan elektrotrash, een minimum aan creativiteit. Creativiteit die we wel terugvinden op de cd twee Bugged In, waarin hij zijn favoriete Late Night platen serveert. Damian Lazarus kiest, naast een trits klassiekers, voor minder voor de handliggende nummers, maar slaagt er wel in om zijn selectie dansbaar en boeiend te houden. Bugged Out/Bugged In.