Vul uw geest met de klanken van Pentagram, Budgie, Witchcraft en Acid King, vervang de brulboei door de vokills van een ferme madam, in dit geval de in het Spaans zingende Tania Duarte, en giet er een scheut Peruaanse bellen en irritante panfluitjes bovenop. Het resultaat ervan zal ongeveer klinken als deze cd. Peruaanse doom (ze komen uit Lima) gebracht door een kwartet dat snugger genoeg is om zijn eigen cultuur te gebruiken om de depressie verder uit te diepen. Het klinkt in elk geval apart. Hoy, La Tarde drijft op een zeer herkenbare Black Sabbath-riff en sleept lekker traag voort. In Oraculo zet de band een tandje bij, maar net zo goed komt een genrevreemde mandoline de rust verstoren of, zoals in Alajpacha, drijft de doom op een akoestische gitaar en panfluit. Reino Ermitano mag voor ons part zijn panfluitdoom komen brengen op de zomerrommelmarkten, waar nu slechts nepindiaantjes met neppanfluitmuziek voor geluidsoverlast zorgen. Net de originele insteek en de gedreven zang van Tania, doomtante bij uitstek, onderscheidt deze band van zijn vele genregenoten, al zijn verre van alle tracks even sterk. Starchild, afkomstig uit Waycross, Georgia, gedraagt zich als een door Ozzy aangevoerd Black Sabbath uit de jaren 1970, maar dan anno nu. De riffs, de stem, de afwisseling van harde nummers met traag aanzettende, een doomy sfeer uitstralende, quasi akoestische intros, het is er allemaal. Kosmische doom noemen ze hun sound zelf, en daar is wel iets van aan. De nummers zitten goed in elkaar, melodieuze, catchy frases in overvloed maar de stereotype zang gaat al snel vervelen. In tegenstelling tot het debuut uit 2003 klinkt Born Into Eternity al een stuk eigener en volwassener, maar er zal nog veel doom door het stort moeten vloeien alvorens deze band echt brokken gaat maken. Fans van een Sabbath-kloon als sHeavy zullen geilen op Starchild, en waarom ook niet. Mos Generator is de nieuwste aanwinst voor het Nasoni-label en deze keer is er weinig tot geen Black Sabbath te bekennen. Wel een zanger die net als Dave Wyndorf klinkt maar muzikaal minder psychedelica in de mix giet dan bij Monster Magnet gebruikelijk was. Het trio komt uit Port Orchard, Washington en daar houden ze duidelijk van hutspotjes: progrock, stoner, heavy blues rock, harde rock tout court, verslavende riffs en een mooi evenwicht tussen superruige tracks en fluweelzacht pianospel, Mos Generator beheerst het allemaal en slaagt er zo in om een eigen hard rockend geluid te creëren. Denk Crimson, Fatso Jetson en Monster Magnet in een goede bui (wat tegenwoordig zeldzaam blijkt te zijn, getuige hun recente platen). Stone In Egypt bewijzen dat ook in een gat als Emmeloord, Nederland behoorlijk strakke doomrock kan worden gemaakt. Zeker muzikaal zit alles snor bij dit viertal. De invloeden van de doomgodfathers zijn niet prominent aanwezig, en dat is al een pluspunt op zich. De drie opeenvolgende openingstracks imponeren met hun heavy sound, maar na het rustiger Pale Shady zakt de boel wat in. Tjeerd de Jong klinkt plots als een verkouden Lou Barlow, terwijl ook muzikaal gepoogd wordt om als Dinosaur Jr. te klinken. Lukken doet het echter niet. Pas met het met ritme experimenterende Morphine Angel weet de band zich te herpakken maar het wordt niet meer zoals in het begin. Beuken mannen, en ook qua zang eigenzinnig blijven. Liefhebbers van Astrosoniq, Atomic Bitchwax of Dozer dienen Stone In Egypt echter zeker eens te proberen. Maar opgelet: beperken tot de eerste drie tracks!