De twintigste verjaardagsedities van de meest invloedrijke Death In June albums worden letterlijk en figuurlijk verzwaard door ze in steen te verpakken. Na The World That Summer (zie Gonzo 80) is het nu de beurt aan Brown Book uit 1987, zonder enige twijfel het ultieme Death In June album. De originele plaat gaf door zijn combinatie van eenvoudige akoestische gitaarakkoorden, provocerende collage-experimenten (zie Gonzo 70 en 77) en mystieke teksten (een geslepen mengsel van Oud Europa nostalgie, WOII en runenmagie) geboorte aan een nieuw genre (Neofolk/martial industrial) en wordt tot op de dag van vandaag dapper gekopieerd. Uiteraard ontbreekt het deze volgelingen aan de oprechte kwaadaardigheid, de raadselachtige dichtkunst en de belezenheid (Fog Of The World is weggelopen uit een boek van Jean Genet) van het origineel. De gelimiteerde (duizend stuks) ronde steen met gegraveerd Totenkopf6 logo bevat naast het originele album ook fotos, kledingaccessoires, en een tweede cd met extras. Naar slechte gewoonte valt het bonusmateriaal tegen. Iedereen met een minimale interesse in DIJ, heeft bijvoorbeeld het b-kantje van de 10inch To Drown A Rose of de exclusieve nummers uit The Cathedral Of Tears al jaren geleden op de kop getikt. Wat overblijft zijn enkele alternatieve mixen, en het exorcisme van Douglas P. waarmee hij de stemmen van oude vrienden/nieuwe vijanden David Tibet (Current 93) en John Balance (Coil) uitwist, en ze door de zijne vervangt (zie ook de cd Abandon Tracks’, 2005). Wie er tegen opziet om hetzelfde album tweemaal te kopen, kunnen we misschien overtuigen met het argument dat er een prachtig foute presse-papier bijgeleverd wordt. Een welgemeend Love Love Love trapt de volgende cdheruitgave op gang. Oorspronkelijk (1996) was Scorpion Wind de groepsnaam en Heaven Sent de titel, maar Death In June & Boyd Rice doen meer bellen (en kassas) rinkelen. De rolverdeling lijkt vrij eenvoudig: muziek van Death In June en teksten/vocalen van Boyd Rice. De sociaaldarwinistische geloofsbelijdenis is genoegzaam bekend: eer de sterken, verpletter de zwakken, Goed en Kwaad zijn één, enzovoort. Het geheel kabbelt rustig hatelijk en liefdevol verder met enkel The Path Of The Cross, het vrolijke drinklied In Vino Veritas en de leugenachtige mantra Never als hoogtepunten. Het is geen slechte zaak dat dit album opnieuw verkrijgbaar is, en het nieuwe artwork is een verbetering, maar andermaal zijn de bonustracks (loungeachtige instrumentele reprises) magere beestjes.