Earache, Engelands leverancier van zwaar metaal sinds 1988, kende na de pioniersjaren met grensverleggende, maar telkens weer stilistisch uiteenlopende releases van onder meer Napalm Death, Bolt Thrower, Godflesh, Sleep of Scorn eind jaren 1990 een zware dip. De bands die het label groot hadden gemaakt, waren gedesillusioneerd vertrokken. Earache leek vooral naar de groepen toe niet zon goede (financiële) reputatie te hebben. De nieuwe lichting (Pulkas, Iron Monkey) brak, met uitzondering van Misery Loves Co. en Dub War, niet echt potten. Vandaag staat het label er niet alleen terug; het lijkt een tweede adem te hebben gevonden en dat manifesteert zich in massas (al dan niet heruitgebrachte en/of in licentie genomen) releases van een hoop nieuwe en minder jonge bands: Cult Of Luna (Salvation), Callisto (True Nature Unfolds), Capharnaum (Fractured), Crowpath (Red On Chrome), Biomechanical (The Empires Of The Worlds), Hate Eternal (I, Monarch), Shortie (Without A Promise), Mistress (In Disgust We Trust), Neuraxis (‘Truth Beyond…’), Alarum (‘Eventuality’), Arsis (‘A Celebration Of Guilt’), et cetera. Net als vroeger is het aanbod daarbij even divers als ongelimiteerd: metalcore, death, progressive heavy metal, grindcore, nu metal, hardcore,…. Breaking The Fourth Wall van Beecher, een piepjong vijftal uit Manchester, probeert met inventieve hardcore zichzelf te onderscheiden in het peloton en opteerde daarbij om dezelfde richting uit te gaan als bijvoorbeeld Converge en The Hope Conspiracy. Dit debuut dateert oorspronkelijk van 2003 en kreeg destijds lovende recensies, maar wordt nu ook wereldwijd uitgebracht, met vier extra nummers uit een BBC Radio One sessie als bonus. Volkomen terecht want Beecher kleurt voortdurend buiten de lijntjes van het genre en weet complexe riffs en dwarse breaks op een geloofwaardige manier te koppelen aan melodie en toegankelijkheid.
Naar labelnormen zeer verteerbaar is ook Planets van de Californische millionseller Adema. Zij slaan de perfecte brug tussen typische melodieuze Amerikaanse (stadion)rock en vegen hardcore en metal. Deftones, Lost Prophets, Will Haven en Linkin Park zijn daarbij de meest voor de hand liggende aanknopingspunten. Een verschrikkelijk auto-ongeluk maakte bijna een abrupt en tragisch einde aan de carrière van Candiria. Als bij wonder overleefde iedereen de klap. Voor de band was het een aanleiding om één en ander over een andere boeg te gooien. De technische metalcore van hun vorige album The Coma Imprint heeft op het toepasselijk getitelde What Doesnt Kill You
veel meer emotionele diepgang gekregen en ook de melodische aspecten werden veel nadrukkelijker ingekleurd. Het catchy Remove Yourself is hiervan het meest frappante voorbeeld. Verder experimenteert het vijftal ook met hiphop en ragga, terwijl ze in het verleden songs vaak opbouwden rond jazzstructuren. Een radicale stijlbreuk dus die hen heel wat fans zal kosten, maar anderzijds zal What Doesnt Kill You
gegarandeerd in heel wat tienerkamers gerangschikt staan tussen Disturbed en Killswitch Engage. Watchmaker komt uit Boston en presenteert de extreemste, hardste, negatiefste en smerigste plaat van dit voorjaarsoffensief. Dat de plaat oorspronkelijk werd uitgebracht door het Amerikaanse grindcorelabel Willowtip is hier niet vreemd aan. Kill.Fucking.Everyone jakkert genadeloos voort en vernietigt onderweg alles en iedereen. Ultragrind? De missie van Carnival In Coal, een van de pot gerukt duo bestaande uit multi-instrumentalist Axel Wursthorn en vocaal acrobaat Arno Strobl, bestaat er in om schijnbaar onmogelijke extremen te verzoenen. Ze willen namen death metal en grindcore mengen met de heetste en vetste grooves die de zwarte muziek uit de jaren 1970 en 1980 te bieden had. Het brutale en het extreme met het sensuele dus. Hoe dat in godsnaam klinkt, is moeilijk te omschrijven. De twee knikkeren immers een kakofonie van funk, jazz (Django Reinhardt), pop, black/death metal, opera, avant-garde, grindcore, cabaret en disco in één mix. Mogelijk bieden The Residents, Frank Zappa, Fantômas, Cradle Of Filth, The Dresden Dolls, Mr. Bungle of Painkiller hierbij enig houvast. Hoe dan ook, een fantastische plaat.