Kwaliteitsrap uit Canada, vooralsnog geen onderwerp waarover vuistdikke referentiewerken worden geschreven. Als het er toch ooit van zou komen, verdient nieuwkomer Cadence Weapon zeker zijn eigen hoofdstuk in een dergelijk compendium. Op zijn debuutplaat Breaking Kayfabe presenteert hij zijn digitaal gekruide beats op een originele manier, en wel meteen vanaf het eerste nummer. In Oliver Square krijgen verknipte old school houseklankjes een elektroclashbewerking. Opvolger Shark gaat in eenzelfde kenmerkend rauwe stijl verder door het geluid van steenoude drumcomputers te combineren met blieps uit vergane computerspelletjes. Het enthousiasme van de jonge muzikant gaat zelfs zover dat iets te vaak zijn interessante raps (autobiografisch en maatschappijkritisch) moeilijk te volgen worden door de sterk naar voren gemixte muziek. Hoe dan ook, het op muzikaal vlak althans inktzwart gestemde album grossiert in verwijzingen naar de dansmuziek uit de vroege jaren 1990, zowat Cadence Weapons handelmerk. Doch op enkele andere tracks, zoals bijvoorbeeld Grim Fandango, bewijst de Canadees dat hij niet voor één gat te vangen is: gefilterde melancholische gitaarsamples laten zich in zijn handen probleemloos combineren met uitstekend, kort scratchwerk. Zijn vakmanschap toont zich in de doorgedreven consistente klank, zelfs wanneer de rapper-producer een enkele keer naar ouderwetse funky beats of soulsamples overschakelt. Prima voer voor de liefhebber van underground rap.