Zoals collega (jv) het in zijn recensie voor Rich Wests nieuwe plaat Heavenly Breakfast al weet te melden: pfMentum is een kwaliteitslabel waar ruimte wordt gemaakt voor experimentele en veelal geïmproviseerde, aan jazz verwante muziek. Bruce Friedman, die trompet speelt op datzelfde Heavenly Breakfast, gaat op Landscape With Figure in duet met Scott Fraser op elektrische (geprepareerde) gitaar. Het is hun eerste plaat samen en wat voor één. Fraser maakt al electro-acoustische muziek sinds 1972 en Friedman studeerde trompet van kindsbeen af. De twee vonden elkaar muzikaal meteen bij hun eerste ontmoeting en gingen samen aan het jammen. Voor hun gezamenlijke debuut werden negen stukken uit die sessies gelicht. Beider gelijkaardige achtergrond, interesses en benadering van geïmproviseerde muziek maken de interactie pittig, spontaan en vlot. Er werd slechts heel weinig aan de opnames veranderd, zonder overdubs en met minimale ingrepen. Het getuigt van meesterschap dat de twee soundscapes weten te improviseren van het niveau op deze plaat. Waar andere muzikanten maanden aan het geluid zouden moeten sleutelen om alles goed te krijgen, schudden Fraser en Friedman tracks als Traces, Plumeria en Furtive Gestures In The Silent Dark zo uit de mouwen. Dit is waarlijk één van de beste platen op pfMentum, en dat wil wat zeggen. Brassum is een kwartet, bestaande uit Dan Clucas (kornet), Michael Vlatkovich (trombone), Mark Weaver (tuba) en Harris Eisenstadt (percussie). De zeven composities, alle live opgenomen tijdens optredens in 2004/2005, zijn van de hand van Mark Weaver. De band speelt relaxte, sfeervolle jazz waarin elk instrument gelijkwaardig wordt behandeld in de composities. Geen van de drie blazers dringt zich op de voorgrond en net dit samenspel zorgt voor een aangenaam uurtje warme jazz waarin improvisatie en compositie hand in hand gaan. Ellen Burr is een gerenommeerd fluitspeelster die op haar plaat Duos doet wat de titel beloofd: in duet gaan met telkens een andere improvisator. Ze kan het echter niet laten om de openingstrack en de afsluiter voor zichzelf op te eisen. Deze twee solonummers bewijzen meteen de kracht van haar spel, haar eruditie en haar liefde voor de C Flute. Alle zeven de nummers bestaan half uit gecomponeerde stukken en half uit verdere improvisaties op de initiële basis. Nergens meldt de hoes dat Ellen ook vocaal een steentje bijdraagt, maar wij vermoeden dat ze zelf voor die hele vreemde stemgeluiden zorgt. Die zijn echter zo karakteristiek dat het erop of eronder is, want je moet er kunnen op luisteren. De muziek klinkt alsof grafiek op muzikale tonen werd gezet, en haar gasten staan haar daarin goed bij. De Nieuw-Zeelander Andrew Pask speelt een toefje klarinet, Jeanette Kangas een mopje percussie, Sara Schoenbeck speelt bassoon en Steuart Liebig bespeelt de geprepareerde bas. Alleen Schoenbeck gaat tweemaal in due(l)t met Burr, de andere gastmuzikanten spelen telkens mee op één track. Waar het vermoeden rijst dat een album vol fluit al snel zou vervelen, is de keuze om telkens met een andere onderlegde improvisator samen te spelen een goede keuze die de nodige variatie met zich mee brengt. Pas op, dit is geen makkelijke plaat. Duos vraagt de nodige inspanning van zelfs een ervaren luisteraar, maar de plaat bloeit stilaan open en laat zich pas begrijpen na ettelijke keren aandachtig luisteren.