We voelen ons een beetje in ons hemd gezet. Vorig jaar schreven we een tamelijk jubelende recensie over Dead Gaze, een verzamelalbum van de gelijknamige Amerikaanse eenmansact van Cole Furlow, waarop hij uiterst aanstekelijke popsongs goot in een gruizig shoegaze-geluid. Toen zijn nieuwste album Brain Holiday verscheen, verwachtten we dus een fijn plaatje. Snel aangezet, en… verdorie, dit lijkt wel Green Day! Of Fountains of Wayne, of Weezer, of een van die vele poppunkbandjes uit de jaren 1990. Met van die lompe, domme popliedjes met veel gitaren en zo’n videoclip op MTV met een band die speelt op een high school-feest dat helemaal uit de hand loopt. Goed, toen we 15 waren hadden we íets nodig om onze identiteit mee vorm te geven, maar komaan, we luisteren nu drones en kijken naar moeilijke films, dus dit is toch echt verleden tijd. Maar die vorige plaat, dan, die we zo goed vonden? Ja, maar dat was lo-fi en had een interessant klankpalet waarin slim werd gespeeld met noise en distortion en gaf zodoende commentaar op een nostalgisch beeld van muziek en, en, en… en één van de liedjes, nu we het terugluisteren, mixte Come As You Are van Nirvana met een keyboard-riffje dat zo uit A-Ha kwam, en ja, dat werkt gewoon. Kortom, die 15-jarige ik van ons is nog steeds ergens aanwezig en vindt dit gewoon lekker. Mag hij ook weer eens even? Oké, vooruit, hij mag ook weer even. Want liedjes schrijven, dat kan ie, die Furlow.