Op ‘Border Woods’ gaat Frode Haltli, inmiddels een meer dan gerenommeerd Noors accordeonist, verder op de ingeslagen weg die hij op ‘Avant-Folk’ van vorig jaar aanvatte. Al doet hij het nog iets archaïscher en uitgepuurder dan toen. De bezetting krimpte namelijk van een tentet naar een kwartet en dat maakt toch wel een hemelsbreed verschil. Hij gaat uit van Noorse traditionele muziek, van folk, maar componeert er via improvisatie, het toevoegen van invloeden uit de zogenaamde wereldmuziek en hedendaagse folk, volledig nieuwe muziek mee die soms middeleeuws kan klinken, maar het uiteindelijk helemaal niet is. Folkpuristen zijn er sowieso aan voor de moeite, laat dat duidelijk zijn. Als belangrijkste medeprotagonist is er de Zweedse Emilia Amper die het Zweedse nationaal instrument, de nyckelharpa, bespeelt. En dat leidt tot onverwachte wendingen want beiden kunnen elkaars instrument bijna als het andere laten klinken, of als een fiddle, waardoor het heel moeilijk wordt om te weten te komen welke noot Haltli speelt en welke Amper. Håkon Stene en Eirik Raude voegen beiden percussie toe aan het wonderlijke geluid van de twee hoofdrolspelers. Niet dat ze moeten onderdoen, integendeel. Beiden zijn meesters in hun vak. Neem ‘Quietly The Language Lies’, waar ze elk zes wijnglazen bespelen om er een glasharmoniumdrone mee te produceren. Wonderlijk, die veelkleurige klanken van dit kwartet!
‘Phosphorescence’, de vorige plaat van Dans Les Arbres, zat op Hubro, dus die kan er gemakkelijk bij. Het kwartet, drie Denen en een Fransman, verkaste namelijk alweer (voor Hubro zaten ze op ECM), naar Sofa deze keer. Één lang stuk is het geworden, die nog meer de missie accentueert waarmee dit ensemble zich onledig houdt: wanneer wordt geluid muziek en wanneer wordt muziek gewoon geluid, en niets meer dan dat. Xavier Charles (klarinet), Ivar Grydeland (gitaar, real-time sampling), Ingar Zach (percussie, basdrum) en Christian Wallumrød (versterkte prepared piano en synthesizer) doen de oefening en dwingen door het subtiel bespelen van hun instrumenten tot luisteren. Met gescherpte oren, dat wel. Verstilling en subtiliteit zijn kernbegrippen bij het kwartet. En zijn dat nu tsjirpende vogels in de aanvangsminuten of produceert een van hen dat geluid middels zijn instrument? Hier en daar wordt er iets meer tegen elkaar geschurkt, geduwd, geschraapt, bijna ruzie gemaakt. Tactiel en subtiel de luisteraar uitdagend om echt te luisteren en geduld te oefenen. Dan pas loont ‘Volatil’.