2013 is een goed jaar geweest voor liefhebbers van all things Matts Gustafsson. Een tiental platen in diverse samenwerkingsverbanden (Ken Vandermark, Thurston Moore, Merzbow, The Ex…), een vijfde ‘reguliere’ plaat van Fire! (‘Without Noticing’) en de ronduit spectaculaire onderneming Fire! Orchestra. En we sluiten het jaar af met een nieuwe The Thing. Die band brak vorig jaar nog bescheiden door naar een breeddenkend poppubliek met ‘The Cherry Thing’, hun felgesmaakte samenwerking met Neneh Cherry. The Thing (en bij uitbreiding alles waar Gustafsson aan meedoet) is bij uitstek een project dat het publiek verdeelt in heftige tegenstanders en rabiate fans. De kritiek van de tegenstanders (kort door de bocht): “krachtpatserij zonder nuance”. Dat argument kan je ook bovenhalen om The Melvins of Lightning Bolt af te serveren, maar Lucifer weet dat de wereld een pak saaier zou zijn zonder die bands. Wij kunnen nuance appreciëren, maar slechts op voorwaarde dat we erop mogen rekenen dat we ten allen tijde op doorleefd klerelawaai kunnen terugvallen. Trouwens: waarom zou er in lawaai geen nuance te rapen vallen?
Op ‘Boot!’ haalt Gustafsson regelmatig zijn bassax boven en Ingebrigt Håker-Flaten speelt een bepaald furieus stukje elektrische bas. Mede door die elektrische opstelling ligt deze plaat bij momenten iets dichter bij het werk van Fire! Groove speelt dan ook een centrale rol op ‘Boot!’ Zo gaat op ‘Reboot’ Gustafsson aanvankelijk over een drammerig ritme in de clinch met de feedback van Håker-Flatens elektrische bas, maar naar het einde zijn het Håker-Flaten en Paal Nilssen-Love, die met een heerlijk lichte groove de sterren van het dak spelen.
Naar goede gewoonte mismeesteren The Thing ook een paar klassiekers. Op ‘Boot!’ zijn dat ‘India’ van John Coltrane, waarvan een flard wordt uitvergroot tot een monsterriff, en ‘Heaven’ van Duke Ellington.
Dat laatste nummer wordt door de ritmesectie voorzien van een slepende groove waar menig een doommetalgitarist een arm voor zou veil hebben.
Op het concert dat The Thing laatst gaven in Les Ateliers Claus, kwam er trouwens een flightcase met daarop twee vrijwillig neergezeten meisjes aan te pas om de basdrum van Paal Nilssen-Love min of meer op zijn plaats te houden. Moge het nuanceloos krachtpatsen nog lang blijven duren, hoera voor The Thing!