Ben Reynolds komt uit de Engelse omgeving waarin Ashtray Navigations en de troep van het VHF-label (onder meer Vibracathedral Orchestra, Sunroof! en Richard Youngs) zich bewegen. Friemeljunknoisedrones staat hier op een blaadje geschreven, en dat blijkt nog steeds een de lading dekkende onzinterm. De elf nummers lopen naadloos in elkaar over en getuigen onderling van voldoende klasse en inventiviteit om te blijven boeien. De invloed van John Fahey die veelal opdook op eerder releases van Ben Reynolds is bijna helemaal verdwenen ten gunste van het ondefinieerbare en ongrijpbare van Ashtray Navigations, met wie hij onlangs samenwerkte. Book Of Beyond is nog een fractie intenser dan het onlangs op Digitalis verschenen Outmospheric Arts Of The Outmosphere, en dat wil wat zeggen. Shuji Inaba komt uit een Japanse uithoek, de Shimane-provincie, die overvloeit van eeuwenoude mythes. Net de insteek uit een landelijker streek dan wat we gewoonlijk uit grootsteden als Osaka en Tokyo te horen krijgen, maakt de muziek van deze troubadour de moeite. In tegenstelling tot de twee platen Innen Kaho (Planktone) en Land Of Prayer (PSF) is dit Yoenzange live ingespeeld. Deze natuurlijke habitat leent zich het beste voor de ingetogen pracht waarbij we de ene keer behapbare singersongliedjes te horen krijgen, in het Japanse uiteraard, en anderzijds ook aan Keiji Haino refererende nummers als openingstrack Fate And Fortune. We horen de geesten langs ons lijf scheren, spookwinden en tijdloos geworden verstening worden ons deel. Inaba is dan ook het soort folkzanger die kan concurreren met legendarisch singersongwriter Kazuki Tomokawa. Akoestische gitaren die net even anders klinken, mythische teksten die voor ons ook in het Engels werden vertaald en worden bijgeleverd, samen vormen die met Inabas stem uit een ver verleden voor een bezwerend geheel. Het drie schijfjes tellende Pariahs Sing Om van Peter Wright bevat dan wel geen nieuw werk maar wel twee quasi onvindbare cdrs aangevuld met wat extra tracks en niet eerder verschenen nummers, alles uit de periode 2000-2003. De op het eerste schijfje gebrande cdr Pariahs Sing Om (Apoplexy) zet meteen de toon: drones die worden doorbroken, aangevuld en gesaboteerd door moedwillig ingelast omgevingslawaai van voorbij passerende vliegtuigen, hagelgetik, onweer en minder definieerbaar maar net zo toepasselijke ander geluid. De cdr Catch A Spear As It Flies (Celebrate Psi Phenomenom) vult het volledige tweede schijfje en zet de zoektocht naar de perfecte drone gewoon verder. In tegenstelling tot veel genregenoten slaagt Peter Wright er in om ons zelfs na het beluisteren van het derde schijfje, met wat opnames uit de albums Duna (Last Visible Dog) en A Tiny Camp In The Wilderness (Celebrate Psi Phenomenom), te doen verlangen naar meer. Warme drones zijn het dan ook, wars van teringherrie, die laag op laag verder bouwen aan een dromerige sfeer, subtiel verschuivend en ons meenemend naar een eigengereid, van intieme zaligheid overlopend universum. Pariahs Sing Om is onmisbaar voor degenen die cds van Birchville Cat Motel of Double Leopards adoreren.