U heeft dat vast ook wel eens, van die gesprekken met mensen die betogen dat experimentele muziek enkel een excuus is om maar wat te freaken en er dan heel pretentieus over te doen. Een vervelend, vermoeiend cliché. Maar die mensen de lol van zoiets als Jandek uitleggen is en blijft moeilijk. De zesde cd van To Blacken The Pages doet regelmatig denken aan het werk van deze enigmatische Texaan. Hij soleert wat atonaal in de rondte op elektrische gitaar, en zingt daar af en toe op klagelijke wijze overheen. Schoonheid, dynamiek of een hoorbare ontwikkeling in de stukken zijn niet te vinden, maar van echt radicale lelijkheid en de daarbij vrij komende energie en het bijbehorende plezier, zoals bij Jandek, is eigenlijk ook geen sprake. In eerder werk ging de eenmansband nog wel eens tekeer met fuzzpedalen en bereikte hij een tamelijk monumentaal doom/drone-geluid. Nu heeft hij blijkbaar besloten terug te willen naar de naakte kern, die echter niet bijster interessant is. Een vermoeiende, lange tocht door iemands verveelzondag is het gevolg. Hoe gaan we dit nu weer uitleggen aan onze kritische vrienden?