Monika Enterprise is een Berlijns platenlabel dat ruim tien jaar geleden werd opgericht door Gudrun Gut, in een vroeger leven lid van de legendarische postpunkband Malaria! en – een stuk minder legendarisch – Matador. Monika Enterprise is bij ons vooral vermaard door de prachtige ‘4 Women No Cry’ serie, waarin vier vrouwen uit vier landen samen op een verzamelaar staan; onlangs verscheen het derde deel. Ook de platen van bijvoorbeeld Cobra Killer, Milenasong, Chica And The Folder en Gut zelf kunnen doorgaans op onze sympathie rekenen. U voelt het al aankomen: met Barbara Morgenstern wil het niet zo lukken. Ze is vast wel sympathiek, maar haar muziek is veel te doorsnee voor onze oortjes. Haar – voornamelijk in het Duits gezongen – pop is niet baanbrekend of spannend. De muziek van Morgenstern zal vast en zeker ‘knap’ in elkaar zitten en het persbericht rept van pianopatronen in de traditie van Kurt Weill en Bertolt Brecht, maar het doet ons weinig. Uitschieters in positieve zin zijn een samenwerking met Robert Wyatt (‘Camouflage’) en het instrumentale, raar stuiterende ‘My Velocity’ dat slechts een minuut duurt. Kortom: ook op haar vijfde album klikt het niet tussen Barbara en uw recensente. We houden ons nu maar krampachtig vast aan het bijzonder leuke logo van het label; die is bij iedere uitgave voorzien van een ander vrouwenportret, dit keer een tekening die een stuk avontuurlijker is dan de muziek van Morgenstern.