Het kwartet Enablers, actief sinds 2004, draait nog steeds om het literaire talent van Pete Simonelli. Hij wist de gitaristen Kevin Thomson en Joe Goldring en drummer Joeseph F. Byrnes (inmiddels vervangen door Doug Sharin, bekend van Codeine, June Of 44 en Him) te strikken om zijn ideeën van een muzikaal kleedje te voorzien. Het debuut End Note op Neurot verraste, net door de combinatie van spoken word en aan mathrock verwante postrock. De muziek was soms behoorlijk heftig, en die paste uitstekend bij het timbre van Simonelli. Maar het blijft wel een trucje, hoe degelijk de teksten of de muziek ook zijn. Inmiddels is de band aan zijn vierde plaat toe. Er werd weinig tot niets aan de formule veranderd, of toch, er zit wat meer jazz vermengd in de muziek, zeker op de eerste helft van de plaat. De bariton van Simonelli blijft daarbij heel overheersend, terwijl de postrock rustig meandert op de achtergrond, zonder slecht te zijn, maar de aandacht verslapt al snel. Zeker voor mensen die zo al niet echt naar de teksten luisteren, zoals ondergetekende. Vanaf Hard Love Seat weet Enablers ons beter te boeien. De muziek eist meer de aandacht op, klinkt urgenter en van een knaller van formaat als Rue Girardon, met verwijzingen naar Slint en Shellac, zijn we zelfs gecharmeerd. Het blijft een bevreemdende combinatie, babbelen, leuteren, en er muziek bij zetten. Soms lukt het, soms niet, en dat bewijst deze plaat: de helft van de songs is echt de moeite, van de andere helft vallen we in slaap.