‘Bloodlines’ opent met een oldschool gitaarsolo over een groovende laag en zodra de zang erin knalt zitten we gelijk helemaal in de wereld van Relapse. Openingstrack Attrition’ is degelijk, klinkt eigenlijk ook wel goed, maar we krijgen een beetje het idee dat we dit vaker gehoord hebben en misschien stiekem ook wel beter. Toch kunnen we een lichte neiging tot headbangen niet onderdrukken als we onze ogen dicht doen en ons voorstellen dat we een biertje in de hand hebben. Dat gevoel beklijft eigenlijk de hele plaat -zonder dat deze echt geniaal wordt, is het toch een fijne luisterervaring. Punten van kritiek zijn er wel. Sommige nummers, zoals Midnight Eyes, klinken een beetje te veel alsof er losse onderdelen achter elkaar gezet zijn die net geen geolied geheel vormen. Of het door de productie komt (wat je bij de ervaren producer Zeuss toch eigenlijk niet zou verwachten) of door de manier van songwriting laat ik in het midden, maar het doet enigszins afbreuk aan de onafgebroken ervaring. Op de goede momenten echter doet Howl denken aan een Lamb of God of Black Tusk. Your Hell Begins is zo een nummer, met een dosis goede riffs, stuwende drums, dwingende bas en een zang die aanzet tot meeschreeuwen in de huiskamer. Ook het langste nummer With A Blade pakt je bij de strot, zowel met de breaks als de snelle beukstukken. Tien nummers is meer dan voldoende voor dit album. Minder zou naar meer doen verlangen, maar meer zou teveel van het goede zijn. Howl zet een stap in de goede richting van de betere bands in het genre (Mastodon, Black Tusk, Zoroaster, Kylesa) maar kan zich nog niet geheel meten met hen. Dit maakt van ‘Bloodlines’ een aardige plaat, die vooral doet benieuwen naar de live-uitvoering.