Salford, Brexitland is de uitvalsbasis van het duo Hyperdawn. Een stel experimentele popdeconstructivisten zou je kunnen stellen. Michael Cutting en Vitalija Glovackyte gebruiken voor hun bevreemdende nummers keyboards die ze helemaal naar eigen hand hebben gezet, reel tot reel tape recorders en een stel zelf ineen geknutselde instrumenten. Neem daarbij ook nog hun niet voor de hand liggend gebruik van de menselijke stem, en van pop is uiteindelijk nog weinig sprake. Bieden hebben al heel wat ervaring opgedaan in hun individuele trajecten, waarbij ze zich onledig hielden met multimediaperformances, releases (‘Stills’n ‘Luft’ bij Cutting, ‘We Are For A While’ voor Glovackyte) en uitgeschreven werk voor soloconcerten tot aan orkest toe. De stem die Glovackyte hanteert in een paar van de zeven nummers is dromerig, een beetje etherisch zelfs. Die stem past wonderwel bij de lofi-esthethiek van de muziek, die door het gebruik van instrumenten die veel van beider aandacht eisen (zeker tijdens concerten) vol kleine foutjes en haperingen zit. Die maken echter net de charme uit van ‘Bleach’. De onvolmaaktheid is de sterkte van de plaat. Sommige stukken bestaan uit herhaalde piepjes of kraakjes, waar de stem al dan niet bij invalt. Het maakt van ‘Bleach’ een uitdaging voor de modale popliefhebber en een lekkernij voor de meer avontuurlijk ingestelde luisteraars wiens pop al eens stevig naast de lijntjes mag lopen.