Jon Gaisers Blank Fade is een album dat de filosofie van Minus perfect illustreert, en dat zegt voldoende voor zowel liefhebbers als tegenstanders: techno per reductio, al dan niet letterlijk ad absurdum. De cd-versie van dit debuut kreeg een opbouw en spanningsboog mee vergelijkbaar met de livesets van Gaiser. De ijle soundscape Volve fungeert als opener, waarna Face Down overneemt en een basritme, beatpatroon en syncopatische stemsamples introduceert. Daaropvolgend is in Ground de haast typische, doffe minimalbeat met zachte reverberaties te horen, aangevuld met meesterlijk uitgekozen en precies geplaatste industriële klanken. In de wat snellere nummers Ciliate With, Leave It of Trunkated vormen die klanken zelfs op een aantal tijdstippen een herkenbaar, haast frivool melodielijntje. Substance B heeft bij aanvang dan weer erg veel weg van een getemperde versie van de Plastikmanklassieker Spastik maar gaat dan zijn eigen weg op en bouwt op een eigenwijze manier via een opeenvolging van rare, elektronische geluiden die elk een eigen vorm ontwikkelen naar zijn hoogtepunt. Blank Fade als geheel baadt voor het overige in een ijzingwekkende sfeer; een klinische kilte veroorzaakt door de finish fetish die Gaiser hier tentoonspreidt.
Marc Houle, een andere vaandeldrager van Minus, bracht in augustus iedere week drie nummers digitaal uit die aantonen dat het ook minder rigide kan; een selectie ervan is nu ook samen als een dubbele 12 inch verkrijgbaar. Het gaat als het ware om muzikale schetsen die wat ruw en onafgewerkt aandoen maar al gebruikt werden als deejay tools door de hele Minusaanhang. Vrolijk en aanstekelijk dansbaar zijn ze in ieder geval. Zo wordt in Deathray At You een beukende huppelbeat opgeluisterd met enkele korte melodielijnen waarvan het geluid al snel een volledig andere wereld wordt ingeflikkerd het is duidelijk dat Houle uitermate graag aan zijn al dan niet geëmuleerde knoppen draait. De track Door Nobula op de tweede 12 inch is een overduidelijke ode aan oude ravetechno en Meatier Shower verwijst met een knipoog naar klassieke EBM. Selection 12 bevat op zijn beurt een krautrockachtige bas- en drumlijn en psychedelische echos terwijl op Flapping Around de bliepjes rondom de beat precies doen wat de titel aangeeft. De nummers zijn al bij al simpel met een smerig klankenpalet en een trefzekere ritmiek, maar meer moet dat niet zijn zeker bij Minus!