‘Black Tar Prophecies IV, V, VI’, de oplettende Grails fan heeft twee derde van deze langspeler al in de kast staan. Deel vier zag het leven in 2010 als gelimiteerde picture disc en deel vijf was de bijdrage van de band uit Portland aan de splitlp met Pharaoh Overlord uit 2012. Allemaal hoofdstukken in een serie van vrijere en donkerdere psychedelische en slepend slome postrock dan de reguliere langspelers zoals het prachtige ‘Deep Politics uit 2011, voor deze uitgave aangevuld met deel zes. Al niet echt een band van structuren en regels laat Grails deze bij de opnames van ‘Black Tar Prophecies’ geheel varen. Het bouwt sfeer, een sfeer die op zijn vrolijkste momenten slechts treurnis wekt en waarin elk sprankje hoop vakkundig de nek om wordt gedraaid. Strijkers en gitaren over simpel jazzy doch effectieve pianoloopjes schetsen beelden van desillusie en angst. Het zijn geluiden die bij dystopische films horen, spanning aanwakkeren in beknellende horror, maar even goed bedwelmen. Hoe donker de band zich ook door ‘Black Tar Prophecies’ heen dronet, je wilt mee op die golf naar de onvermijdelijk ondergang. Dit vooral ook omdat Grails lange repetitieve stukken varieert met zware experimentele stukken, waar het tegen de industrial aanhangt in combinatie met duistere gesproken samples die herinneringen aan het betere werk van Today Is The Day oproepen. Zij het zonder de erupties, maar even dreigend en vervaarlijk hoe Grails de sfeer bepaalt. Het zijn tussendoortjes, wat in de lijn door ‘Black Tar Prophecies IV, V, VI’ te merken is, opgenomen op andere momenten en in andere sferen, wat de eenheid ook aantast, het maakt de plaat echter niet minder intrigerend. Het is juist dat gefragmenteerde dat het kleine uur instrumentale rock zo voorbij doet vliegen. En dat toont dat we van Grails de komende jaren nog best wat bijzondere albums mogen verwachten.