Ik heb het nog steeds niet te pakken, dat Motorpsycho virus. Soms lijkt het wel of ik de enige ben. Iedereen houdt van Motorpsycho, zegt een irritant stemmetje in mijn hoofd. Ik heb mijn best gedaan, maar waar de trouwe schare fans de Noren prijzen om hun creatieve meeslependheid moet ik mijn best doen om niet te verzinken in een eindeloze geeuw. De Noren laten me koud en ook dit dubbelalbum verandert daar weinig aan. Met name de zang van Bent Sæther is bijzonder zwak, ik heb ze beter gehoord in het jeugdhonk hier om de hoek. Het feit dat ze de vocalen te ver in de achtergrond hebben gemixt draagt daar alleen maar aan bij. Is dit nu Noorse passie? Schijf 1, Black Hole, biedt vooral rock volgens het boekje. Spannend is ander. Gitaren schreeuwen, piepen en kermen, soms, maar durven nergens echt los te gaan.
Kill Devil Hills begint als het Sonic Youth van tegenwoordig. Weinig geïnspireerd en bloedeloos en in plaats van er na vier minuten gewoon mee te stoppen gaan ze door tot ze de zeven minuten grens gepasseerd zijn. Critical Mass geeft eindelijk iets prijs van de creativiteit van de band, een hortend gitaar- en basritme, een subtiel arrangement, sierlijke gitaarsolos en Sæther die eindelijk begrijpt hoe zijn vocalen het best uit de verf komen: kalm, net boven de muziek zwevend. Dieptepunt op schijf 1 is The 29th Bulletin, als een verkrampte tiener die zijn favoriete emobandje imiteert blèrt Sæther zijn teksten op. Is er nu echt geen betere zanger te krijgen in de Noorse muziekscene? Gelukkig weet hij zich te herpakken op Devil Dog, een raspende voordracht, a la Liam Gallagher, afgewisseld met zachtere accenten. Zo kan het dus ook. Schijfje twee begint aardig met Hyena, een stuwend midtempo rocknummer met lekker strak drumspel. Een lekker basritme en gitaren die doen denken aan het My Bloody Valentine van Isnt Anything weten van You Lose een dromerig popnummer te maken waar de potentie van de Noren toch weer even om de hoek loert. Jammer dat ze er dan weer zon oneindige gaap van een ballad tussenstoppen. Al die plichtmatige solos doen daar weinig aan want Before the Flood trekt schijf 2 uiteindelijk helemaal kopje onder en de rest van Blank Canvas spoelt als een laf golfje weg.