Murder By Death uit Indiana opent zijn nieuwe plaat met de song My Hill, en we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat we dit nummer, deze zanglijn (of eerder vertellijn), al eens elders hoorden van een andere band. Het kan ook dat Adam Turlas stemtimbre nauw aanleunt bij iemand die we menen te herkennen maar op wiens naam we niet kunnen komen. Hoe dan ook, het is wel een zeer goed nummer, waar de rest van de songs niet tegen op kan. Niet dat er geen goede nummers meer passeren. Lost River roept een desolate sfeer op en wordt uiteindelijk toch bijna een meezinger. Scott Brackett, de multi-instrumentalist die we kennen van Okkervil River en Shearwater, draagt behoorlijk wat bij aan de nummers. Hij helpt ze mee vorm geven en voegt onder meer achtergrondzang, trompet, banjo, accordeon en piano toe. Een song als Straight At The Sun’ zit dicht bij Nick Cave en de Paisley Underground met een opvallende inbreng van celliste Sarah Balliet. Die cello is trouwens van groot belang voor deze band, omdat Balliet het laken hier en daar helemaal naar zich toetrekt en meteen een meerwaarde betekent voor de variatie binnen het groepsgeluid. De band grijpt terug naar de rijke Amerikaanse muziekgeschiedenis, naar Appalachian folk, country en western en walsjes, maar vergeet zijn punkverleden niet. I Came Around is bijna van The Pogues en handelt over de zatte festijnen na veel begrafenissen. Turla heeft een voorkeur voor eerder morbide teksten die beïnvloed zijn door Flannery OConnor en William Faulkner, teksten waar sterke drank, foute individuen en ander duivels onheil hoogtij mogen vieren. Niet alle songs beklijven (Hard World, Ghost Fields), maar toch is Bitter Drunk, Bitter Moon meer dan behoorlijk, mee door de zuivere productie van John Congleton (Explosions In The Sky, Black Mountain).