King Parrot uit het verre Melbourne is de waanzin naar het hoofd gestegen. Of toch als we het debuut van dit kwintet beluisteren. De band klinkt als een uit haar ketenen ontsnapte furie. Woest, razend, snel, hard, meedogenloos en niet te vatten. King Parrot beperkt zich niet tot één genre binnen het metalveld, maar de band schiet een beetje alle kanten uit. Grind, death metal, thrash en hardcore ruilen beurten, terwijl het soms klinkt als extreme punk maar er geen is. Veel vertragende momenten worden niet ingelast. Beuken willen de heren, liefst zo ziekelijk mogelijk, alsof armageddon is uitgebarsten en alle duivels ontketend zijn. Elf nummers in tweeëntwintig minuten, dat zegt natuurlijk ook al iets. Van veertig seconden tot net iets meer dan drie minuten. Langer dan die tijd houdt de band het niet vol, happend naar adem, de voeten kapot getrapt, de vingers bloedend, op naar de volgende song. Matt Young schreeuwt als een bezetene die net een portie nagels in de strot werd geduwd. King Parrot klinkt voornamelijk als een bende gekken die te lang in de zon hebben gelegen. Het is er de tijd van het jaar voor. Bekijk het hoesje, lees de titel, kannibalisme, zombies en misantropie zijn de heren niet vreemd. De band werd opgericht in 2010 door veteranen uit de Australische extreme metalscene, met een verleden in bands als Blood Duster, Cemetery Urn, Dreadnaught en Mustang. Nobele onbekenden, maar King Parrot zal wel zieltjes winnen over de grenzen van het thuisland heen. Daar zal dit machtige debuut wel voor zorgen.