We weten niet of het een met het ander te maken heeft, maar sinds het succes van de N-VA lezen we in de Vlaamse media alleen nog maar positieve dingen over de Vlaamse muziekscene. En dat terwijl dEUS sinds In A Bar, Under The Sea vreselijk saai is en we al onze hoop moeten stellen op Selah Sue godbetert. Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel in deze homp klei. Hoewel, in een ideale wereld zou Birdsongs On The Waste Land van Equinox, The Peacekeeper door de verzamelde muziekpers algeheel bejubeld worden. Bij gebrek aan een serieuze muziekpers doen we dat dan maar zelf. Twee jaar geleden viel het project van Wouter Buyst ons al positief op met ‘We Could Wake Each Other Up’, maar deze tweede plaat is wel ineens een heleboel stappen vooruit. Zijn in melancholie gedrenkte folksongs zijn van het beste wat wij de laatste jaren op singer-songwritervlak hebben gehoord. Hij slaagt er vooral in om nummers te maken die ook na vijf keer luisteren niet gaan vervelen, iets wat voor singer-songwriters al een hele uitdaging is. Uitschieters zijn het aanstekelijke ‘Until My Voice Is True’ (met de geweldige tekst:‘cut off my balls/and feed them to the birds/and cut off my moustache too/until my voice is true.’ en Please Strip Naked Now. Maar wij krijgen ook kippenvel van Benares – die field recording!. We vinden het moeilijk om referentiemateriaal te noemen, omdat Equinox, The Peacekeeper vooral als zichzelf klinkt, maar fans van pakweg Leonard Cohen en – god, nu we toch bezig zijn – de recente Bill Callahan gaan dit zeker smaken. Eigenlijk moest u nu al wild met de Vlaamse vlag staan zwaaien, al houden wij het liever internationaal. Dit is gewoon een wereldplaat.