Gitarist Raphael Vanoli is vooral bekend van zijn duo Knalpot met drummer Gerri Jäger. Op zijn solo-album ‘Bibrax’ laat hij zich van een nieuwe kant zien. Terwijl zijn werk in Knalpot de sporen draagt van het krachtige drumwerk van Jäger met zijn moeilijk voorspelbare ritmepatronen, duikt Vanoli op deze plaat in het klankenuniversum van zijn gitaar. Hij doet dat door het instrument tot extreme waarden uit te versterken, en het te koppelen aan effectpedalen. Vervolgens moet hij het uiterst behoedzaam behandelen om het tot klinken te brengen. Hij kan de snaren niet direct aanslaan. In plaats daarvan blaast hij erlangs, bestrijkt ze met een veer, tikt en wrijft hij zachtjes tegen hals en klanklichaam. Hoe ver de installatie open staat, is te horen aan de omlijsting van aardebrom en ruis rond de nummers. Daar tussenin bloeien akkoorden warm uit de gitaar op. Soms hoor je de metalig zoemende en tinkelende bron van het geluid, maar in een nummer als ‘Enzo’ zou je zweren dat er een orgel in het spel is. Hoe geconcentreerd Vanoli de gitaar ook beroert, met dit volume is zelfs het geringste onbedoelde contact hoorbaar. Het verhoogt de spanning in de atmosferische schilderingen, die steeds onverwachte wegen inslaan, bijvoorbeeld wanneer hij in ‘Schicht’ zacht met de verglijdende akkoorden meezingt, of wanneer een breed en wollig klankbed openspringt in opspattende sprankelende toondruppels, die fel gloeien voor ze uitdoven. Dit moet je eigenlijk live horen in een akoestisch rijke omgeving met de ogen gesloten. Of anders die situatie maar zien te herscheppen in de eigen woonkamer. Meereizen met Vanoli door zijn veelkleurige uitspansel.