Voor Jeff McIlwain alias Lusine icl leek aan het begin van de 21ste eeuw een grootse toekomst te zijn weggelegd in het internationale elektronicacircuit. Met prima releases op een heleboel gereputeerde labels zoals onder andere U-Cover, Isophlux, Ghostly International en natuurlijk Hymen leek niets nog een doorbraak in de weg te staan. Helaas. Lusine icl slaagde er niet in om de kop van het peleton bij te benen. Van zijn generatie zijn het immers voornamelijk Boards Of Canada, Autechre en Aphex Twin die met de prijzen zijn gaan lopen. McIlwain laat het blijkbaar niet aan zijn hart komen en brengt met regelmaat nieuw werk uit. Lusine icl is dus alvast een blijver. Op Language Barrier trekt hij voluit de ambientkaart en hierdoor vertoont het album grote overeenkomsten met Coalition uit 2000. Omdat de negen tracks voor de volle honderd procent binnen de genrelijntjes kleuren, neemt de vrijblijvendheid de overhand en zijn de 54 minuten alweer zo om. Jammer genoeg zonder dat er substantieels iets blijft hangen. (www.lusineweb.com)
Een stuk avontuurlijker is het derde album voor Hymen van Substanz-t, het studiovehikel van Alex Lange en Arne Stevens. Dat hun reputatie toeneemt met elke release wordt bewezen door het feit dat ze op Beyond E hulp kregen van niemand minder dan FM Einheit, ooit nog plaatslager bij Einstürzende Neubauten. In essentie is Substanz-t een band met vele gezichten. De muziek van het duo laat zich bijgevolg moeilijk vastpinnen op een bepaalde stijl. Binnen de tijdsduur van een album switchen ze moeiteloos tussen dreigend en zweverig, tussen pop en avant-garde; en tussen urban en underground. Op Beyond E wisselen ze licht verteerbare triphop (inclusief vrouwelijke soulstemmen) af met instrumentale tracks en ritmische soundscapes. Echt voor de hand liggend is die combinatie niet waardoor Beyond E een behoorlijk schizofrene luisterervaring is. Wie maar niet genoeg kan krijgen van de Bristolsound van weleer (in casu Portishead), komt ruimschoots aan zijn trekken in het eerste deel. Wie jeuk krijgt van downtempo ritmes en zwoele vrouwenstemmen en veel liever verdwaalt in lichtarme geluidslabyrinten moet wat geduld oefenen. Pas ruim voorbij de helft slaat de sfeer om en wordt de triphop ingeruild voor uitstekende ambient en soundscapes. (www.substanz-t.com)
Jóhann Eiríksson (Reptilicus, Product 8) en Sigurður Harðarson uit Reykjavik maakten vorig jaar met hun debuut Way Through Zero een goede beurt door harde noise te omzwachtelen met drones, dark ambient en repetitieve elektronica. Op Not To Lead Nor To Follow domineert opnieuw de woede, maar helaas in grote mate ten koste van de muziek. Harðarson schreeuwt de longen uit zijn lijf en dat gaat al na een paar minuten zwaar op de zenuwen werken. Wanneer hij dan zijn eindelijk zijn mond houdt, blijkt dat ook de noisescapes zelf er geen moment in slagen om de luisteraar bij de les te houden. De eer wordt enkel gered door March Of The Mad Poets, maar dan zijn we nog maar een klein kwartier verwijderd van het einde en is het kalf helaas al lang verzopen.