Between You and the Shapes You Take: een passende titel voor een poëtische plaat. Voor Stephen Vitiello en Molly Berg is het de tweede gezamenlijke reis in door nevel verzacht landschap, na The Gorilla Variations uit 2009. Een reis is een goed woord, want ten eerste is improvisatie waarschijnlijk een voornamelijke manier van creëren geweest en ten tweede lijkt het voorbijgaan diep in de composities te zitten; de melancholie van het voorbijgaan, in tijd, in ruimte. De eerste drie stukken delen sterk een sfeer van een loom voortstromende muziek. Vingerspel en krassen over gitaarsnaren, lang aanhoudende tonen die opkomen en wegsterven, aanzetten tot melodielijnen, de stem van Berg die aanhoudende tonen zingt, hier en daar wat kraak en andere losse klanken. Zoals verderop wat grilliger met geschraap en fluitjes. vele lagen van geluid die over en langs elkaar stromen, alsof je traag een rivier afzakt. De sferen waar je langskomt veranderen, nemen elkaars plaats in, geleidelijk en organisch. Ook ten opzichte van het geheel. De daaropvolgende nummers zijn misschien nog wat donkerder, zoals het prachtige Clarinet Assembly met al dan niet bewerkt gitaarspel en elektronische spetters. Five (Was 5) en Recap (With Violin) zijn gelaagde composities met meerdere gitaargeluiden, naast geluiden van mondharmonica, fluiten en tal van metalig klinkende en anderzins bewerkte geluiden. Alle nummers volgen hun eigen, overwegend trage ritme. Berg verzorgt met haar stem en klarinet de meer lyrische zijde van de muziek, Vitiello draagt met gitaar en elektronica vooral textuur aan. Zelfs als een compositie melodisch en iets van een ritme lijkt te krijgen, blijven sfeer en textuur de voorgrond behouden. Between You and the Shapes You Take is geen heel verrassende maar wel een erg goede plaat, die beslist een waardige toevoeging aan de catalogus van 12K is.