Nu de toekomst van Sonic Youth op wel heel erg losse schroeven is komen te staan is het, na de recente succesvolle solo-platen van Thurston Moore de beurt aan Lee Ranaldo om met een solo popplaat naar buiten te komen. Dat klinkt op zich veelbelovend de sporadische Sonic Youth track die door Ranaldo gezongen wordt, behoorde op de SY albums vaak tot onze favorieten. Maar een plaat vol Lee Ranaldo-tracks blijkt daarom niet per se een succesformule.
Het probleem ligt soms bij de liedjes, maar vaker bij de arrangementen. Een voorbeeldje: Xtina As I Knew Her is een fijne song, maar het arrangement riekt naar opgelet, vuil woord op komst Classic Rock. Ondanks goed volk als Nels Cline (Wilco), Jim ORourke en Alan Licht op de loonlijst, steken de songs vaak in bijzonder aftandse jasjes.
De stevigste stinker is Fire Island (Phases) die mits een ander distortionpedaal op die banale solo in de intro en wat meer stadiongalm op de drums makkelijk op een album van Soul Asylum had gekund. Sorry Lee, de langgerekte outro valt nog wel mee.
Het is natuurlijk niet allemaal crap dat de klok slaat. Hammer Blows en de schone mijmering Stranded zijn twee akoestische nummers die er dankzij een iets avontuurlijker arrangement toch uitspringen. Maar ook Stranded gaat gebogen onder een tekst die waarschijnlijk bedoeld is als knipoog naar teenybop-land, maar die onze ballen zo hoog in ons scrotum doet kruipen dat het kriebelt in de keel. tell me my love / tell me who it is youre thinking of / I have come here for your heart / tell me whats a good place to start. Excuseer?
Ook het dromerige Shouts is minstens dik ok. En afsluiter Tomorrow Never Comes, kabbelt een mooi eind weg over een over een ouderwetse ritmebox.
Waiting On A Dream is een plaat af die zowel in 1985, als in 1995 als in 2005 kon gemaakt zijn. Een plaat met goeie liedjes, maar nét iets te ééndimensionaal om te accepteren van een man die de richting van opwindende muziek een paar decennia lang mee heeft bepaald. Ten overvloede: sorry Lee.