De crisis slaat hard toe. Toch in het thuisland van muzikant Gonçalo Pereira, Portugal. Vroeger was hij actief in het post-rockgezelschap How Comes The Constellations Shine. Onder de naam Diamond Gloss waagt hij zich met het album Bears aan zijn eerste solo-uitstap. Op dit debuut knutselt hij met trage pianostukken, drones en glitchy elektronica een muzikaal universum in elkaar. Een geluidsruimte die minimaal wordt ingevuld. Traag glijden de stukken voorbij. We horen vakkundig in elkaar gezette nummers die weinig licht verdragen. Een beetje te weinig licht en lucht naar onze mening soms. Zijn album komt in de buurt van wat artiesten als Xela of Helios al brachten jaren geleden. Als er één nummer is waar we telkens opnieuw door van onze sokken worden geblazen is het het crescendo opgebouwde uitgeponnen Walnut And Trees Tables. De belletjes en in de achtergrond stuiterende noise verrassen telkens weer. Toch hebben we na afloop van de plaat telkens het gevoel dat we het al eerder hoorden. (www.myspace.com/diamondglosspage). Als we trouwens niet beter zouden weten hadden we gedacht dat Diamond Gloss zijn album begin jaren 2000 had uitgebracht op het Berlijnse Morr Music label. Eén van de sterkhouders van dat label is, of beter was, Bernard Fleischmann. Samen met kompaan Herbert Weixelbaum brengt hij sinds 2004 als Duo 505 releases uit. De groepsnaam verwijst uiteraard naar de Roland MC-505 groovebox, een soort geavanceerde synthesizer. De basis van de tracks op dit album wordt gevormd door dit instrument en daarbovenop experimenteren de heren nu ook met gitaren, drums en andere instrumenten. Het doel is melancholische indietronica en daarin slagen de heren. Alleen is dat qua geluid een beetje een gepasseerd station. (www.myspace.com/duo505). Een tweede release op het Morr-label die we in onze postbus gedropt kregen was het nieuwe album van Sin Fang. Eigenlijk het eerste album onder die naam want zijn vorige releaste Ijslander Sindri Már Sigfússon nog als Sin Fang Bous. Dat is niet de enige verandering. Was die eerste plaat nog een totale soloplaat, hij speelde alle instrumenten zelf in, dan is deze plaat het werk van de groep muzikanten waar hij live mee samen speelt. Voor dit album trok hij zich terug in de Ijslandse studio van Sigur Rós. Het resultaat is behoorlijk middelmatige indiepop met de nodige elektronische glitches. Onze conclusie blijft dan ook dezelfde als bij zijn eerste album. Om in de voetsporen van een aantal van zijn illustere voorbeelden te treden zal hij nog veel boterhammen moeten eten. (www.myspace.com/sinfangbous). De muzikale crisis slaat al een tijdje toe bij het Berlijnse Morr Music en deze twee releases bieden voorlopig dus nog geen uitweg. Vraag is natuurlijk of ze bij Morr die uitweg nog gaan vinden.