Beperk je tot mainstream-publicaties en je zou kunnen gaan denken dat jazz anno 2018 uitgegroeid is tot een grootstedelijke kunst die vooral inzet op uitbundige groove, flirt met hedendaagse pop (van pompende elektronica tot aalgladde r&b) en steevast versierd wordt met een modieuze toef spiritualiteit.
Dat een paar steden zich naar het voorplan gewurmd hebben, is een feit, net zoals de vaststelling dat jazz recent een tweede adem gevonden heeft juist is, maar je loopt wel het risico dat je voorbijgaat aan nog veel meer andere stromingen, artiesten en creatieve broeihaarden die daar niet onder vallen. En dat gaat dan vooral ten koste van zij die geen knetterend entertainment bieden.
Neem nu Jakob Bro, de Deense gitarist die zich vorig decennium in de kijker speelde naast onder meer Paul Motion en Tomasz Stańko en sindsdien uitgegroeid is tot het Europese antwoord op Bill Frisell.
Bro is geen man van het Grote Gebaar, van de flitsende techniek of de opvallende stijlbreuk. Hij is er vooral op uit om sound, sfeer en empathische interactie ten volle te verkennen. En als dat op papier misschien wat duf klinkt, dan volstaat het nieuwe live-album ‘Bay Of Rainbows’ om die veronderstelling bij te stellen.
In bassist Thomas Morgan en drummer Joey Baron heeft de gitarist immers kompanen gevonden die net als hem iets bijzonders fraai kunnen maken van muziek die bij eerste oppervlakkige beluistering misschien braafjes klinkt, maar in werkelijkheid getuigt van een imponerende samenhang, controle en lyriek.
Slechts één van de zes stukken op ‘Bay Of Rainbows’ verscheen niet eerder, waarmee het mag gelden als een intimistische dwarsdoorsnede van zijn werk (met de magistrale bijna-eruptie van ‘Dug’ als uitzondering op de regel). Dat oeuvre blinkt uit in een aandoenlijke elegantie, steekt vol met wonderlijke harmonieën en kleine details die weggeven dat je te doen hebt met virtuozen die geen poeha nodig hebben om hun meesterschap duidelijk te maken.