We worden overspoeld met vaderlands product. Lange Fransen, Bazen B, Alis B, D-Mannen en THCs. De kwaliteit wil nog wel eens te wensen overlaten. Maar we durven best te stellen dat de Nederhoppers het makkelijker hebben dan hun Engelstalige collegas. Die zijn namelijk een stuk makkelijker te vergelijken met wereldsterren als Brand Nubian, A Tribe Called Quest, Jungle Brothers, Ultramagnetic MCs of Gang Starr. Tsja en dan flowt het Nederlandse The Proov inderdaad toch wat minder dan die hiphoplegendes. Maar is het eerlijk om ze daarmee te vergelijken? Natuurlijk niet, ze moeten eerder vergeleken worden met hun Nederlandse collegas die in eigen taal verontwaardigd aan het wezen zijn over muizenissen. The Proov is niet verontwaardigd. Hebben ze ook weinig reden toe, hun single Nebula deed het twee jaar geleden nog goed bij de kenners, hun solide basis ligt in het debuutalbum Traditions uit 2000, daarna kwamen en gingen bandleden. Wat overbleef was een harde kern van drie: mcs Gumshoe, Cee Major en dj S-Dub. Op Battle Mode is het te horen dat The Proov niet tigduizend euro kon uitgeven aan de productie en de gastbijdragen leren dat The Proov zeker wat vaker nog andere vocalisten mag inschakelen. The Proov heeft klasse, ze omzeilen de clichés, vermijden na-aperij, hebben de samples en beats goed voor elkaar en laten zich niet leiden door een te hoog testosterongehalte waar veel collegas onder lijden. Het album Battle Mode bewijst de hoge status van de heren. Nee, als ze vanuit de States om een cd met de tien beste hiphoppers van Nederland vragen, mag The Proov niet ontbreken.