Na Kreng is Kaboom Karavan de tweede Belgische act op het Noorse Miasmah-label, maar daar houdt de vergelijking ook op. Want waar Kreng het moet hebben van een soort ontregeld modern klassiek, is Kaboom Karavan… ja, wat eigenlijk? Bram Bosteels en Christophe van Belle volgen een geheel eigen logica, waarnaar het voor de luisteraar vooral raden is. De plaat opent onheilspellend met een oude dame die tegen een achtergrond van een weifelende piano en geluidseffecten murmelt over god weet wat. Wat volgt zijn spaarzame, deels geïmproviseerde composities voor met name akoestische gitaar en viool, en verder alles wat los en vast zit. Het tempo is laag, maar de muziek is soms opeens even heel zenuwachtig. Soms lijk je naar het afbouwen van een set voor een hoorspel te luisteren, door het veelvuldige gebruik van vaag herkenbare geluiden, en een gevoel van ruimte door het gebruik van galm. In zekere zin komt ‘Barra Barra’ dicht in de buurt van wat wij vermoeden dat het Miasmah-ideaal is: filmisch, surrealistisch en gewild obscuur (of ‘raar’, zo u wilt). We zullen niet de eerste zijn die het zo opschrijven, maar de beste vergelijking is die van een verzameling versleten oude films, flikkerend en in sepia, zonder titels en van onduidelijke herkomst. Bevredigende muzikale vergelijkingen zijn moeilijk, maar als u van Svarte Greiner, Elegi en Black To Comm houdt (en Simon Fisher Turners soundtrack voor Derek Jarmans ‘Caravaggio’ maar dat kan ook een persoonlijke afwijking van ondergetekende zijn), dan dient u op onderzoek uit te gaan, want ‘Barra Barra’ is een fascinerende plaat. En mocht u helemaal verkocht zijn: het eerste Kaboom Karavan-album, ‘Short Walk With Olaf’, is vrij te downloaden via netlabel Umor Rex. Of vis anders Mind The Gap #68 nog eens uit de kast.