Op hun debuutalbum ‘Interstellar Commute’ verdiepte het Amerikaanse Enemy Earth zich in een soort kosmische hiphop waar fans van Flying Lotus and Gonjasufi hun lol mee op konden. Maar blijkbaar was het de heren nog niet stoned genoeg, want op het vervolg hebben ze een Boeddhistisch concept als uitgangspunt genomen en de drummachine de deur uit gedaan, om zo ongehinderd naar het nirwana te kunnen zweven. Op de opener wordt de toon meteen goed gezet: zacht gekraak, hemelse belletjes, af- en aanwassende stemmen en voorzichtige psychedelische improvisaties op gitaar. Een eenzame piano komt zich er mee bemoeien, terwijl een tweede gitarist licks speelt die tegen progrock aanschurken. Voor dat het al te gezapig wordt, komen blazers, een haperende drummer en wat hummende zangers voor een ritueel zorgen dat ergens het midden tussen Sun Ra en The Master Musicians Of Bukkake houdt. Die donkere feestelijkheden waaieren uit en gaan uiteindelijk in een waas verloren, ergens in heiig The Caretaker-territorium. Kant B (‘Bardo’ is vinyl only) begint met een lang, bij vlagen zwierig pianostuk waartegen bas en gitaar al improviserend de moody toon zetten. Tapes, gebroken samples en huilende kosmische synths lijken vervolgens het begin van een bad trip in te leiden, maar gelukkig zijn er altijd nog een paar monniken om het verhaal weer veiliger vaarwater in te sturen, tot de plaat abrupt tot einde komt. Waarschijnlijk ging de improvisatie nog uren door, maar was iedereen te ver heen om te merken dat de tape op was.