Barbara betovert Goethe
De Berlijnse electronica artiest Barbara Morgenstern gaf een intrigerende eenmalige multimedia performance in het Amsterdamse Goethe Instituut. Het is zaterdagavond 20.00 en het statige zaaltje in het Goethe Instituut aan de Herengracht zit al propvol met een erg internationaal publiek.
Zouden de mensen komen voor de Duitse Barbara Morgenstern, voor de Poolse visual artist Lidia Wilkosz of voor regisseur en dramaturg Krystian Lada? Dit drietal is verantwoordelijk voor de multimedia performance ‘Only My Pen Tolerates My Choice’, waarin Morgenstern muziek maakt en de teksten leest of zingt en Wilkosz voor de visuele achtergrond zorgt. De teksten die gebruikt worden zijn afkomstig van Afghaanse vrouwen zoals te vinden op de website van het Afghan Women’s Writing Project.
Hier schrijven vrouwen die in Afghanistan leven, over de meest uiteenlopende zaken. Morgenstern heeft hieruit een keuze gemaakt. De teksten brengt ze vooral als song maar ook draagt ze proza voor, meestal met rustige electronica op de achtergrond. Ze begint heel rustig aan de piano maar al snel loopt ze naar haar laptop en komen de beats er in. Hiertussen door heeft ze het over een Afghaanse vrouw die heel droog schrijft over haar benen die ze ineens aan de andere kant van de straat ziet liggen. Vervolgens volgt er een song over de burka en een liefdesgedicht met de tekstregel “I may sink in the blue ocean of your eyes”. Bij dit gedicht bestaan de visuals achter Morgenstern uit een spel van strakke zwart wit letters. Tussen al haar toegankelijke electronica gaat ze ook even de rock-kant op met een song rond de gesamplede titel van de Godfathers song ‘Birth, School, Work, Death’. Hierna doet ze het weer rustiger aan, als je dat tenminste kunt zeggen bij een nummer over verkrachting. Hoewel de onderwerpen soms treurigmakend en somber zijn, wordt de muziek dat nergens. Morgenstern gaat melancholische en dramatische klanken uit de weg. Ze sluit af met een optimistische technopop song, waarbij ze dansend de zaal verlaat. Na afloop spreek ik haar even aan. Ze vertelt dat de voorstelling in principe éénmalig is, maar dat er toch geprobeerd wordt hem nog een paar maal uit te voeren (in Berlijn!?). Verder is ze in 2009 moeder geworden en heeft ze daarom niet veel tijd gehad om nieuwe muziek op te nemen. Ze beloofde echter dat er tussen dit najaar en voorjaar 2012 een nieuw album zal verschijnen.
Op 25 maart is in het Goethe Instituut de filmklassieker Nosferatu (1922) te zien, met live muziek van Machinefabriek. Meer informatie over het Afghan Women’s Writing Project: www.awwproject.org